نگاهی به سریال «ماموران آبی پوش»

 

پلیس های استقلالی استرالیا 

 «ماموران آبی پوش» سریالی 510 قسمتی است كه از شبكه یك سیما در حال پخش است

چند ماهی می‌شود كه سریالی به نام ماموران آبی پوش از شبكه یك سیما در حال پخش شدن است. این سریال از زمانی پخش‌اش شروع شد كه مجموعه پلیسی دایره جنایی در دی ماه سال گذشته به اتمام رسیده بود. این جایگزینی نشان می‌داد مسئولین سیما علاقه‌مند بودند همچنان در آن بخش از شب و در آن شبكه فقط سریال‌های استرالیایی نمایش بدهند. هر دو این مجموعه‌ها با فاصله زمانی بسیار كمی از هم در شبكه هفت استرالیا تهیه و به نمایش درآمدند (سال 2006 نمایش مردان آبی پوش به پایان رسید و سال 2007 دایره جنایی كارش را شروع كرد). اما نكته جالب ماجرا این است كه در تلویزیون ما ابتدا سریال تازه ساخته شده این شبكه یعنی دایره جنایی به نمایش در می‌آید و سپس سراغ ماموران آبی پوشی می‌روند كه به مراتب سریال قدیمی‌تر و استخوان‌دارتری است.

 

امنیت در مونت توماس
سریال «ماموران آبی پوش» بر اساس همان قالب ژانری كه برایش تعریف شده داستان هایش را روایت می‌كند. شهری خیالی (بهتر است محله‌ای را در نظر بگیریم) به نام مونت توماس واقع در جنوبی‌ترین ایالت استرالیا، ویكتوریا دارای یك كلانتری به همراه چند مامور پلیس است. بیشتر داستان‌هایی كه در طول قسمت‌های سریال اتفاق می‌افتد پیرامون همین افسران این كلانتری است كه مامور هستند امنیت را برای شهرشان به ارمغان بیاورند. بالطبع برای اینكه جذابیت سریال برقرار باشد در هر قسمت با بوجود آمدن مشكلاتی مثل پیدا شدن مجرمی، گناهكاری و سارقی در شهر یا حتی مشكلات دیگر مثل شكایت همسایه‌ها از یكدیگر پدیدار می‌شوند تا با این تك گره كار افسران شهر آغاز شود. جست‌وجو برای پیدا كردن راه حلی كه بتواند این مشكلات را حل كند یكی از كلیدی ترین نكاتی است كه نویسندگان و كارگردان مجموعه روی آن تاكید بسزایی داشتند. اما در هر ماجرا این تك گره نمی‌تواند تمام بار ماجرا را بر دوش بكشد چراكه بعد از مدتی – به علت نداشتن كشش داستانی و یا نداشتن خوراك مناسب برای فیلمنامه نویس – ماجرا لوث یا خسته كننده می‌شود. سازندگان سریال برای اینكه ماجرا از حالت تك بعدی بودن خارج شود سعی كرده‌اند با اضافه كردن چند شاخه دیگر به فیلمنامه ببینندگانش را بیش از پیش به پای سریال بكشاند. این وصله‌های داستانی معمولا درباره شخصیت‌های اصلی سریال و اتفاقاتی است كه در طول حیات آنها در خود سریال می‌افتد. با رو كردن چنین ایده‌ای فیلمنامه نویس دو هدف را با یك تیر نشانه گرفته؛ اول اینكه ماجرایش جذاب تر و پیچیده تر می‌شود و آن حالت تك بعدی بودن روایت داستان تا حدودی از بین می‌رود و دیگری اینكه با این ترفند می‌تواند با وارد شدن به دنیای شخصی شخصیت‌های اصلی داخل سریال آنها را بیشتر و بهتر معرفی كند تا بیننده آن ذات همذات پنداریش با آنها قوی تر شود. سریال‌هایی مانند ماموران آبی پوش به خاطر تعدد قسمت‌های ساخته شده به چنین رویكردی احتیاج دارند تا بیشتر از هر چیزی شخصیت‌های اصلی ماجرا به صورت مجزا معرفی و از شخصیت‌های رفتاری آنها رونمایی كند.

 

آمار مردان آبی پوش
به گفته سازندگان سریال، هر قسمت از سریال احتیاج مبرمی به تداركات، نیرو و مقدمات گسترده داشته. میانگین سكانس‌های گرفته شده در هر قسمت بیش از 50 برداشت بود و ساخت هر قسمت نزدیك به یك هفته زمان برده است. طبق برنامه یك روز از این هفته به روخوانی و حفظ دیالوگ‌ها اختصاص داده شده بود، دو روز به تصویربرداری در فضای باز و دو روز هم تصویربرداری در فضای بسته. به غیر از بازیگران اصلی و عوامل پشت صحنه كه تعداشان خیلی زیاد بود، نزدیك به چهار هزار و 300 بازیگر مهمان در این سریال به ایفای نقش پرداختند كه رقم بسیار بالایی است. در مجموع هر هفته نزدیك به 150 نفر اعم از كارگردان، نویسنده، بازیگران و... برای ساخت یك قسمت درگیر پروژه می‌شدند. بیشتر قسمت‌ها 7 هفته زودتر از آخرین قسمتی كه به نمایش درآمده بود تصویربرداری و تدوین می‌شدند تا بدین شكل عوامل سازنده به هیچ عنوان دچار كمبود زمان و مشكلات مربوط به آن نشوند.

 

510 قسمت در12 سال
ماموران آبی پوش را تلویزیون خصوصی ساترن استار برای شبكه هفت استرالیا تهیه كرد. 18 ژانویه 1994 روزی بود كه اولین قسمت سریال به نام جایگاه یك زن از طریق خود شبكه هفت به نمایش گذاشته شد و تا تاریخ 4 ژوئن 2006 با نمایش آخرین قسمت آن به نام یك روز بیشتر ادامه پیدا كرد. در این 12 سال 510 قسمت از این سریال ساخته و در قالب 13 فصل به بینندگان آن شبكه عرضه شد. میانگین مدت زمان هر قسمت نزدیك به 45 است. این درام پلیسی توانسته در مدت نمایش‌اش بیش از
32 جایزه مختلف را ببرد و 50 نامزدی دیگر را هم از مراسم مختلف داشته باشد. 28 عدد از این جوایز به مراسم لاگی مربوط می‌شود كه پنچ تای آنها گلد لاگی با ارزش ترین جایزه آن مراسم است. مراسم لاگی یكی از مشهورترین مراسم اهدای جایزه برای برنامه‌های تلویزیونی در استرالیا است كه آغاز به كار آن از سال 1959 است. با توجه به ارقام و اعدادی كه برای این سریال منتشر كرده‌اند، ماموران آبی پوش یكی از پر بازدیدكننده ترین سریال‌ها در خود استرالیاست. این مجموعه توانسته هرهفته به طور میانگین دو میلیون و 500 هزار بیننده را پای تلویزیون‌ها و شبكه 7 بكشاند.

 

دوستی كه ایده‌ای همراه داشت
هال مك الروی خالق اصلی سریال گفته ایده اولیه سریال را وقتی كشف كرد كه فهمید یكی از دوستانش می‌خواهد در 18 سالگی عضو نیروهای پلیس شود. این موضوع باعث تحریك مك الروی شد، او می‌خواست بفهمد كه چرا پسری كه هنوز می‌تواند به تحصیلاتش ادامه بدهد می‌خواهد سر از نیروهای پلیس دربیاورد. در آخر تحقیقات او به اینجا رسید كه 60 درصد نیروهای پلیس استرالیا زیر 26 سال هستند، عددی كه چند سال بعد یكی از علت‌هایی شد كه مك الروی را ترغیب كرد تا سریال پلیسی خود را بر اساس آن پی ریزی كند. علت دیگر پافشاری او برای ساختن چنین سریالی جدا شدن دوست جوانش از پلیس بود آن هم به خاطر شلیك یگ گلوله مرگبار به هم دانشگاهی‌اش. مشاوره گرفتن او از یك نیروی پلیس سابق به نام مایكل وینتر زمینه را برای ساخت یك سریال پلیسی جذاب بیش از پیش آماده و مهیا كرد. وینتر در بین صحبت‌هایش در مورد یكی از شهرهایی سخن گفت كه پلیس هایش از لحاظ ظاهری مثل پلیس‌هاس سریال لباس می‌پوشیدند و از لحاظ رفتاری تا حدودی مثل آنها عمل می‌كردند. اسم شهر مورد نظر وینتر «تایر بیترز» بود كه مك الروی از روی همان نام بلو هیلرز (مردان آبی پوش) را برای سریال‌اش انتخاب كرد. سه سال از این اتفاقات گذشت تا اینكه آقای خالق توانست همه چیز را محیا كند تا فیلمبرداری شروع شود. مك الروی در ابتدا دو فیلمنامه كاملا مجزا از هم را آماده كرده بود. در یكی از آنها داستان از جانب یك پلیس جوان روایت می‌شود كه به تنهایی سراغ متخلفان می‌رود و دیگری مربوط به نیروهای پلیس یك كلانتری می‌شد كه بالطبع گزینه دوم مورد قبول مسئولان شبكه 7 قرار گرفت.