داستانِ بلندِ تو را
کوتاه می‌نویسم،
" تو خود حدیثِ مُفصَّل بخوان از این مُجمَل " :
آمدی. ماندی. رفتی!
می‌آیی
خانه روشن می‌شود
می‌روی
خانه خراب.
به رعد و برق می‌مانی مگر؟!
رها شده‌اَم
اما
مثلِ بوته‌ای بی‌ریشه
در باد!
تنهایی
خوابیدنِ هر شبِ مَردی‌ست
در آغوش زنی
که دیگر نیست!
گردآوری:گروه سرگرمی سیمرغ
seemorgh.com/entertainment
منبع: وبلاگ رضا کاظمی
