بی قراری
چند سالی است نام سندرم بی‌قراری مزمن در كتب پزشكی دیده می‌شود؛ در حالی كه تا 30 سال پیش هیچ پزشكی در هیچ جای دنیا این بیماری را نمی‌شناخت.
 
برخلاف بیشتر بیماری‌ها كه كشف می‌شود، سندرم بی‌قراری مزمن را در واقع پزشكان اختراع كردند؛ البته نه به آن معنی كه این بیماری ساخته ذهن پزشكان باشد.

این سندرم وجود داشت و آنقدر هم شایع بود كه پزشكان را در نقاط مختلف دنیا به فكر واداشت، اما از آنجا كه هیچ عاملی برای ایجاد آن شناخته نشد (و هنوز هم نشده است) نام آن را سندرم بی‌قراری مزمن گذاشتند و بعد هم گروه‌های مختلفی از پزشكان سعی كردند درست‌ترین و دقیق‌ترین تعریف را برای آن پیدا كنند.

كلمه سندرم به معنای مجموعه‌ای از علائم است. پزشكان معمولا وقتی این واژه را به كار می‌برند كه مجموعه‌ای از علائم وجود دارد، اما نمی‌توان همه آنها را به یك عامل بیماری‌زا نسبت داد. قصه سندرم بی‌قراری مزمن هم همین است و البته این قصه، فقط عنوانش بی‌قراری است؛ اما به همین كلمه ختم نمی‌شود.

مجموعه‌ای از علائم، از درد عضلات و مفاصل گرفته تا تیك‌های مختلف و سر درد و خستگی، در طیف علائم این بیماری قرار می‌گیرد. 

مزمن بودن آن هم به این معناست كه مجموعه همه علائمی كه گفته شد، فقط به چند روز منحصر نمی‌شود. بعضی پزشكان می‌گویند علائم باید دست‌كم شش هفته به طول بینجامد تا بشود تشخیص سندرم بی‌قراری مزمن را برای بیماری مطرح كرد.

جوانان در معرض ابتلا

دكتر ایرج خسرونیا رییس جامعه پزشكان داخلی ایران در این باره می‌گوید: شروع این سندرم از جوانی و شروع بی‌قراری مزمن در میانسالی یعنی بین 40 ‌تا 50 سالگی است.

سندرم بی‌قراری مزمن منشأ عصبی ـ روانی دارد و به‌صورت استرس و اضطراب خود را نشان می‌دهد. در همان ماه‌های اول بروز علائم این سندرم، بخصوص وقتی فرد مبتلا جوان است باید درمان شود وگرنه بتدریج خود را به‌صورت سردرد، معده درد و انواع بی‌قراری نشان می‌دهد.

دكتر خسرونیا با اشاره به این كه سندرم بی‌قراری مزمن به‌صورت تكان دادن دست و پا یا تیك‌های مختلف خود را نشان می‌دهد، می‌گوید: بتدریج شخص دچار اضطراب می‌شود و به داروهای معمولی پاسخ نمی‌دهد.

به گفته وی، برای همین است كه درمان اضطراب باید در سنین پایین صورت گیرد، ولی در جامعه ما متاسفانه اكثر افراد از رفتن پیش روانپزشك اكراه دارند و سعی می‌كنند در همان حال بمانند و همین مساله بیماریشان را تشدید می‌كند.

مقصران اصلی، كاهش املاح و كم‌كاری تیروئید

در واقع درباره سندرم بی‌قراری مزمن هنوز هیچ چیز به اثبات نرسیده و علت آن نامعلوم است حتی تشخیص آن قطعی نیست و هیچ تست آزمایشگاهی هم وجود ندارد كه بتواند بیماری را با قطعیت تائید كند. با این وضع، خیلی عجیب نیست كه درمان مشخصی هم برای آن وجود نداشته باشد.

باز هم مطالعات روی بیماران مبتلا به سندرم بی‌قراری مزمن نشان داده است بیشترین اشكال به سیستم عصبی بیماران برمی‌گردد.

از آنجا كه غدد درون‌ریز و سیستم ایمنی هم در این بیماری مشاهده می‌شود، عده‌ای از پزشكان پیشنهاد كرده‌اند نام این بیماری را به اختلال عصبی ـ غددی ـ ایمنی تغییر دهند.

این فكر برای مبتلایان به سندرم ایجاد می‌شود كه دیگر هیچ وقت از شر علائمشان خلاص نمی‌شوند؛ اما در حقیقت این طور نیست و درصد زیادی از بیماران پس از گذشت چندماه، از شر علائم سندرم بی‌قراری مزمن راحت می‌شوند اما رییس جامعه پزشكان داخلی ایران زمینه‌های اضطراب در سندرم بی‌قراری مزمن را یا به علت اختلالات هورمونی می‌دانند یا ژنتیك یا كمبود املاح معدنی در بدن، املاحی مثل منیزیم، كلسیم و فسفر.

البته به عقیده دكتر خسرونیا نقش املاح در دست بررسی است، ولی باید گفت كسانی كه تا 20 سال پیش در بخش روانی بستری می‌شدند، كم‌كاری تیروئید مزمن را در این افراد تشخیص می‌دادند. برای همین مبتلایان به سندرم بی‌قراری مزمن هم باید تحت بررسی بالینی و آزمایشگاهی قرار گیرند.

تغذیه به كمك مبتلایان می‌آید

با این حال به عقیده دكتر خسرونیا، كسانی كه مشكلات بی‌قراری و عصبی دارند، مشكلات تغذیه‌ای هم پیدا می‌كنند.

برای همین خانواده‌های این افراد باید حبوبات، لبنیات و میوه‌های تازه را در برنامه غذایی این افراد بگنجانند البته فراهم‌كردن یك زندگی آرام و سالم برای این بیماران نیز بسیار اهمیت دارد.

همچنین این افراد باید تحت بررسی‌های دقیق روانپزشكی مانند گفتار درمانی و رفتار درمانی قرار بگیرند. ممكن است این افراد حتی به دارو هم نیاز نداشته باشند و با مشاوره مشكلشان حل شود.

آزمایش‌های لازم برای اطمینان از این سندرم

آزمایش‌های تیروئید، كبد، اندازه‌گیری تعداد گلبول‌های خون و سرعت ته‌نشین‌شدن آن برای تشخیص لازم است، اما آزمایش ادرار لازم نیست.

به عقیده دكتر خسرونیا اگر یكی از این آزمایش‌ها غیرعادی بود، نمی‌توان شخص را مبتلا به سندرم بی‌قراری مزمن دانست بلكه در این مرحله باید به دنبال نشانه‌های دیگر بود.

همان‌طور كه گفته شد، بیماری‌ها یكی از علل مبتلاشدن به این سندرم است؛ بیماری‌هایی از قبیل هپاتیت، كم‌خونی، بیماری‌های عفونی، سرطان‌ها، بیماری‌های عصبی و عضلانی، كم‌كاری تیروئید و دیابت. چاقی، داروها و الكل نیز ممكن است منجر به‌ ابتلای این سندرم شوند.




گردآوری : گروه سلامت سیمرغ
www.seemorgh.com/health
منبع : jamejamonline.ir
 

مطالب پیشنهادی:

خوراکی های انرژی زا
بهترین و بدترین روغن های خوراکی
خوراکی های مفید برای شفاف شدن مو، پوست، علیه شکنندگی ناخن
خوراکی علیه شکستگی
با این خوراکی به جنگ كبد چرب بروید