ما به اذیت كردن یكدیگر همچنان ادامه می‌دهیم

من یك نوجوان را برای كمك به درس بچه‌ها استخدام كرده بودم و این من را به شدت آزار می‌داد. من صبح با بچه‌ها بیدار می‌شدم و شب آن‌ها را به رخت خواب می‌بردم. او حتی جوراب‌هایش را هم خودش نمی‌شست و حتی آشغال‌ها را هم به بیرون نمی‌برد. او وقتی هیچ كدام از این كار‌ها را انجام نمی‌داد روی اعصاب من راه می‌رفت.

ما در كار خوب عمل می‌كردیم، و كار‌های مختلف انجام می‌دادیم. ما در برابر تحسین دیگران خوب عمل می‌كردیم. هیچ كس فكر نمی‌كرد كه کامران غیر قابل تحمل است. مردم چیز‌هایی كه من می‌دیدم را نمی‌دیدند. من نمی‌توانستم ببینم كه ما همدیگر را بد بخت تصور كنیم. حالا كه او رفته من متوجه می‌شوم كه ما در روابط خود چه قدر تلاش می‌كردیم. امیدوارم كه او هم این را بفهمد.

نصیحت‌های نیکی برای همیشه به فراموشی سپرده می‌شد. او اهمیت نمی‌داد كه بچه‌ها آن‌ها را می‌شنوند. من از دعوا در كنار بچه‌ها بیزار بودم. اما وقتی كه او بس نمی‌كرد من تمام می‌كردم. ما هیچ موقع سر چیزی توافق نداشتیم. اگر من نمی‌توانستم چیزی را به درستی انجام بدهم او به من می‌گفت برو بیرون! برو بیرون! من طلاق می‌خواهم.

فقط به خاطر این كه من برای خرید خانه با او به سوپر ماركت نمی‌رفتم و جمعه‌ها با دوستانم بازی می‌كردم. واكنش‌های او نسبت به تهدید‌های او بیشتر بود. من هم فهمیده بودم كه من در برابر مشاور بی خیال بودم. من از اولین مشاوری كه دیدم خوشم نیامد. و بنابراین تصمیم گرفتم با مشاور بعدی صحبت كنم. اما من از این كه درباره موضوع شخصی با قریبه صحبت كنم بدم می‌آمد.

من  كوچكترین فرزند یك خانواده چهار نفری بودم. پدر من یك فروشگاه موفق لوازم خانگی داشت ولی عیاش بود و پولش را هم در این راه خرج می‌كرد. مادر من نیز هم كار‌های خانه را انجام می‌داد و هم كار منشی گری انجام می‌داد. پدر من همیشه نسبت به مادرم خشمگین بود. من دورانی را كه در رختخواب بودم  به خاطر می‌آورم كه من صدای دعوا‌ها و لرزش‌های آن‌ها را می‌شنیدم. مادرم خودش غذا می‌پخت. و پدرم هرگز به او كمك نمی‌كرد. در نهایت آن‌ها در زمانی كه من  17 ساله بودم از هم جدا شدند.