شیوا فقط 7 سال داشت و پدر و مادرش با واژه‌های كودكانه او آشنا و مانوس بودند، اما اكنون او نیز قربانی بی‌مبالاتی كسانی شده است كه هیچگاه نخواسته‌اند باور كنند كه در مقابل مردم مسوول هستند.
همسایه‌ها در تحقیقات به قاضی گفته بودند، چندین‌بار برق‌گرفتگی را به اداره برق منطقه گزارش كرده بودیم، اما هیچ‌كس حاضر به حضور در محل و رفع عیب نبود تا این‌كه شیوا، قربانی این بی‌توجهی شد.
اگر چه بروز حوادث اجتناب‌ناپذیر است، اما می‌توان با یادآوری مسوولیت خود، از اتفاقات اینچنینی پیشگیری كرد.
اگر مسوولان آب و فاضلاب در غرب تهران نسبت به مراقبت از مخازن آب توجه می‌كردند، مردم منطقه 2 ماه آب آلوده نمی‌نوشیدند و اگر مسوولان برق منطقه مشیریه به درخواست مردم اهمیت می‌دادند، امروز مادری در فراق فرزند 7 سا‌له‌اش ضجه نمی‌زد.
نگارنده به یاد می‌آورد چند سال پیش و در پی وقوع زلزله‌ای در كشور ژاپن و تخریب لولههای آب شرب مردم، مدیر منطقه‌ای كه نتوانسته بود بسرعت لولههای آب شرب را ترمیم كند، با باقی گذاشتن یك نامه عذرخواهی، خودكشی كرد. هدف از این یادآوری این نیست كه خدای ناكرده فردی را وادار به خودكشی كنیم و اصولا تجربه به ما یاد داده است كه مقایسه مسوول ژاپنی و فلان مسوول خودی در اداره آب و برق قیاس مع‌الفارق است، اما بر این باوریم، اگر پس از بروز هر نوع حادثه مسوولان نظارتی موضوع را پیگیری و با قدرت و قاطعیت با عوامل خاطی و بی‌توجه برخورد كنند، به طور یقین همگان به این باور خواهند رسید كه باید پاسخگوی عملكرد خود باشند.
امروز شیوا در زیر خروارها خاك آرام گرفت. براستی فردا نوبت كدامین شیوای دیگر است؟
كاش آن فرد مسوول كه علی‌رغم تماس‌ها برای رفع عیب از پست برق كنار چراغ راهنمایی توجهی نشان نداده بود، امشب راحت بخوابد و با مشاهده فرزندانش به یاد شیوا نیفتد؛ كاش....
