1 ) ظهور: قرار بود کریم باقری دوم فوتبال ایران باشد؛ وقتی از ابومسلم به استقلال آمد و با نمایشهای فوق العاده اش روی جلد
مطبوعات ورزشی رفت، بیش از همه جواد نکونام ترسید. نکونام در بازی پاس- استقلال وقتی شنید 80 هزار نفر یکصدا فریاد می زنند: «مجتبی جباری...» خطر را احساس کرد.
هافبک دفاعی تیم ملی، بازیکن جوانی را به عنوان رقیب روبه روی خود می دید که پشتوانه ای 80 هزار نفری را در ورزشگاه کنار خود داشت و این تماشاگران به او روحیه می دادند و فشار افکار عمومی او را به تیم ملی تحمیل می کرد؛ جواد نکونام، بازیکن تیم پاس که هرگز بیش از 80 نفر برایش کف نزده بودند، باید از جوان لاغراندام تیم استقلال که با پاسهای طلایی اش، عنایتی را آقای گل کرده بود، می ترسید؛ بله، همه هافبکهای ایران از او ترسیده بودند.
2 ) افول: از اردوی سوئیس خبر رسید مجتبی جباری آسیب دیده و بزودی اردوی تیم ملی را ترک می کند و به تهران می آید. تصویر او با لباس مشکی مقابل پله های فرودگاه مهرآباد هنوز جلو چشممان است که با عصایی زیر بغل و غمی در دل به خبرنگاران حاضر در فرودگاه گفت: «اصلاً ناراحت نیستم... قسمت این طور بود.»
یادمان نمی رود مجتبی جباری در انتظار پایان جام جهانی بود تا به پیشنهاد یک تیم ایتالیایی- می گفتند فیورنتینا- پاسخ مثبت بدهد و راهی سری A شود، اما او برای 6 ماه با مستطیل سبز خداحافظی کرد. بازگشت او پس از مصدومیت با آسیب دیدگی دیگری همراه شد و جباری به واسطه پاره کردن مینیسک، یک فصل دیگر را از دست داد تا رسید به ناصر حجازی. اوضاع اسفبار استقلال و نتایج ضعیف این تیم باعث شد جباری در تیم فیروز کریمی نمایش فوق العاده ای نداشته باشد و آنچنان به چشم نیامد.
3 ) بازگشت: مجتبی جباری در آخرین روزهای فصل 87 - 86 همزمان با حضور قلعه نویی در استقلال اوج گرفت و در فینال جام حذفی، با یک گل و یک پاس گل، دوباره جلد روزنامه های ورزشی را تسخیر کرد، اما بازگشت او با درگذشت پدرش همزمان شد و همین مسأله او را برای مدتی به انزوا برد تا فصل جدید شروع شد.
جباری فصل جدید را با روحیاتی خاص شروع کرد؛ مشکلات خانوادگی بیش از هر زمانی بر عملکرد او تأثیر می گذاشت و جباری- پسر آرام و سربه زیر تیم ملی قبل از جام جهانی 2006 - به یک باره بداخلاق شد و خبر درگیری اش با خبرنگار و مربی و مدیر باشگاه به معضلی برای استقلالی ها تبدیل شده بود. جباری به لحاظ فنی در شرایط خوبی قرار داشت، اما از نظر ذهنی و روانی همچنان با بحران دست وپنجه نرم می کرد تا سرانجام با امیر قلعه نویی دعوا کرد و از تیم کنار گذاشته شد.
4 - پایان: با جدایی قلعه نویی و حمایتهای همه جانبه واعظ، مجتبی جباری به استقلال بازگشت؛ درحالی که واعظ گفته بود: «جباری تا قبل از اردوی ترکیه فرصت دارد برای تمدید قراردادش اقدام کند»، جباری کار خود را انجام داد و چندین روز بعد از بازگشت استقلال از ترکیه پای میز مذاکره نشست و قراردادش را امضا کرد.
یادمان نمی رود واعظ آشتیانی همزمان با جذب جباری، با جملات کنایه آمیز در مورد مصدومیت رینالدو، مدام به امیر قلعه نویی اشکال می گرفت و حتی باشگاه استقلال مدعی بود بابت جذب بازیکن مصدوم- همان رینالدو- قلعه نویی را به دادگاه می کشاند و این مربی باید به استقلال غرامت بپردازد. خلاصه اینکه جباری با هیاهوی فراوان به استقلال بازگشت، اما بعد از 3 هفته بی آنکه یک دقیقه برای استقلال بازی کرده باشد، مصدوم شد و حالا باید 6 ماه دیگر با مستطیل سبز خداحافظی کند و همان زانویی را که باعث همه این اتفاقها بود، یک بار دیگر به تیغ جراحان بسپارد.
فارغ از اینکه امروز واعظ آشتیانی در قبال مصاحبه هایش علیه قلعه نویی و جذب یک بازیکن مصدوم چه واکنشی دارد و جدا از آنکه امروز جواد نکونام در تیم اوساسونا به یک ستاره تبدیل شده، باید به این مسأله فکر کنیم که یکی از بهترین و مستعدترین فوتبالیستهای فوتبال ایران به پایان راه نزدیک می شود. هیچ معلوم نیست پس از جراحی دوباره زانو، جباری به سطح اول فوتبال باز گردد و بتواند برای تیم بزرگی مثل استقلال بازی کند یا نه.
ستاره سال 85 ، 3 سال پس از آنکه بهترین بازیکن ایران شد، به پایان راه نزدیک می شود و تصور این مسأله برای فوتبال ایران دشوار است. او به واسطه اشتباههای شخصی و تصمیمهای نادرست و تمرینهای غیرعلمی به اینجا رسید.
پرسش اینجاست که هر چند سال یکبار یکی مثل جباری ظهور می کند؛ بازیکنی که بتواند جانشین کریم باقری باشد. در وصف کریم می گفتند، هر 20 سال یکبار یکی مثل کریم ظهور می کند؛ پس تا بیست سال بعد خدا نگهدار... !