درست در زمانی كه مزدك میرزایی قصد داشت با كلماتی هیجان انگیز پایان داربی شصت و هفتم را به اطلاع بینندگان تلویزیونی برساند، دوربین به حالت زوم بك ، به عقب آمد تا نمای كلی ورزشگاه را نشان بدهد. در این تصویر،چند تماشاچی از زیر دوربین اقدام به پرتاب اشیایی به سمت زمین می كردند. این آغاز اعتراض هماهنگ هزاران تماشاچی به نتیجه داربی شصت و هفتم بود كه به عقیده طرفداران در جایی خارج از میدان تعیین می شود. این اعتراض در شرایطی رخ داد كه گرچه شرایط خاص سیاسی، تمهیداتی از این دست را مشروع جلوه می دهد، اما بدون تردید، فضای خاص بازی و بازی هیجانی دو تیم در نیمه دوم، هیچ نمایی از توافقات پشت پرده را نشان نمی داد. با این حال مردم تحلیل های خود را دارند به خصوص در مورد این بازی خاص كه حالا به دلیل تعدد تساوی ها، تحت تعقیب است و میلیون ها نفر به آن ظنین اند. اما آیا این بار هم حق با مردم است؟
دلایلی برای تبانی
آنهایی كه عقیده دارند این مسابقه یك تبانی آشكار بوده، گرچه در بازی قبلی به خطای هند علی علیزاده استناد می كردند، اما این بار دلیل واضح و روشنی ندارند. آنها تنها به آمار تساوی ها بسنده می كنند و همین موضوع را علتی برای قطعیت تبانی می دانند. به عقیده این جمع بدبین انتخاب مجدد محسن تركی و البته نمایش نه چندان خوب استقلال هم می تواند مورد استناد قرار بگیرد. اما این دلایل، تحلیلی هستند و هركسی می تواند با نظرات خود علیه آن موضع بگیرد یا با آن هم داستان بشود.
دلایلی برای رد تبانی
یك مسابقه فوتبال شامل 22 بازیكن، شش بازیكن تعویضی و ... است كه شما برای توجیه همه آنها باید نیروی قدر و بی مانندی داشته باشید. اینكه در فضای فوتبال ایران كه اتفاقا بازیكنان رفقای مطبوعاتی نزدیكی دارند، این اتفاق رخ بدهد و پنهان بماند، كمی عجیب تر از یك شعبده بازی عادی است. ضمنا در این بازی خاص اتفاقات طوری پیش رفت كه به نظر نمی رسید دو تیم قصد تبانی داشته باشند. این بار نه كسی هند بی جهت كرد و نه كسی توپ صد در صدی را به آسمان زد. دلایل عقلی در این میان به عادی بودن مسابقه شهادت می دهند. مگر آنكه شما دلیل مستدلی داشته باشید.
نتیجه گیری
تماشاگرانی كه علیه تساوی شعار می دادند خود بخشی از بحرانی هستند كه این بازی می تواند بر جامعه تحمیل كند. آنها كه در تمام هفته قبل از داربی توجیه می شوند كه علیه داور و بازیكنان حریف شعار ندهند، در تمام نود دقیقه بعد از هر موقعیت گل، یك صدا نام یك عضو تناسلی را به زبان می آوردند كه كراهتش آزار دهنده است. این جمع، با كمال معذرت همان هایی هستند كه در نهایت صدا و سیما را مجبور به بستن صدای ورزشگاه می كنند. اگر شما به عنوان یك نیروی امنیتی كه وظیفه تامین امنیت جامعه را برعهده دارید، با چنین جوی مواجه بشوید، همه احتیاط ها را انجام می دهید و در واقع همین احتیاط های بیش از حد است كه در نهایت شرایط را مشكوك جلوه می دهد. نگاه كنید كه امسال در انتخاب داور چه اتفاقی افتاد. مثال دیگر حضور رئیس كمیته انضباطی در تمرین دو تیم است. البته خوشبختانه در سه سال گذشته، مهمانی های قبل از داربی برداشته شده تا آش از این شورتر نشود. شاید نظر نویسنده این مطلب، دقیقا این باشد كه اجبار به تبانی بی معنا است. اما اگر به دنبال حقیقت هستید، از اجزای كوچك داربی شروع كنید كه در روز داربی كلیت اصلی را می سازند: «تماشاگری كه نتیجه این داربی را از پیش تعیین شده می داند...»