گفتگو با شاهزاده آواز ایران

اولین بار که چهره شما را دیدم به نظرم رسید که صورت خیلی آرامی‌دارید، آیاشخصیت تان هم آرام است؟ یا ماجراجو و کنجکاو هستید؟
برداشتی که خودم از شخصیت خودم دارم این است که دوره های مختلفی راطی کرده ام. زمانی آدم خیلی اکتیو و شیطانی بودم ولی در کنار آن موسیقی بخش دیگری از زندگیم بود که از من چیزی دیگری می‌ساخت. وقتی موسیقی اجرا می‌کردم همه چیز با آن هماهنگ می‌شد ولی در زندگی روزمره ام دنبال ورزش و کارهای مختلف دیگر بودم. احساسات مختلفی برایم پیش می‌آید که باعث می‌شود گاهی خیلی شاد باشم، بعضی وقت ها پرحرف و گاهی کم حرف شوم. اینها لایه هایی است که در درونم جاری می‌شود. در اینکه آدم خیلی احساساتی هستم و این مسئله گاهی باعث آزارم هم شده شده، شکی نیست. ولی در کنار آن منطقی هم هستم. یعنی احساسات و منطق همیشه تحت کنترلم است. همه اینها گاهی از من یک چهره خیلی شاد، گاهی چهره ای غمگین و آرام و گاهی عصبانی می‌سازد. من هیچ وقت خودم را در یک رفتار خاص محصور نمی‌کنم و شاید این خاصیت کسانی باشد که در ماه های اردیبهشت یا خرداد متولد می‌شوند. البته من از طالع بینی خیلی سر در نمی‌آورم ولی من در مرز اردیبهشت و خرداد یعنی 31 اردیبهشت متولد شدم. به هر حال کاراکتر این آدم ها اینطور است که گاهی شاد و گاهی آرام هستند و چند چهره مختلف دارند.

وقتی از همایون شچریان یاد می‌شود همه نسبت به او نظر خوبی دارند در حالی که انسان های معروف همیشه در معرض شایعات مختلف هستند. دلیلش چیست؟
این لطف مردم است  ولی هیچ وقت در رابطه های من تنفر جایی نداشته است. حتی از کسانی که به من بدی کرده اند یا خصومتی داشته اند یا در مسائل اقتصادی سرم را کلاه گذاشته اند، نتوانسته ام متنفر باشم. از این جهت در زندگی خیلی راحت هستم و از این بابت غم و غصه ای ندارم و هر مرحله سختی را که در زندگی ام پیش بیاید، به راحتی حل می‌کنم و این موضوع به من آرامش می‌دهد. به همین خاطر هیچ وقت کسی را آزار نمی‌دهم و اگر رنجش از طرف من اتفاق افتاده، ناخواسته بوده است.

فکر می‌کنید پسر محمدرضاشجریان بودن در این آرامش چقدر موثر بوده است؟ آیا آقای شجریان اصولا فرد آرامی‌هستند؟

نمی‌دانم تاثیر داشته یا نه. البته هر کسی تربیتش را در درجه اول از خانواده اش کسب می‌کند ولی من از سنین کودکی رفتارهایم را مورد توجه قرار می‌دادم و در خانواده کسی به من نگفت که چگونه باشم. در زندگی من همیشه یک پروسه سنجش وجود داشته که باعث شده رفتارهایم رامورد نقد قرار دهم و از کارهای ناشایست حذر کنم البته هیچ وقت به دنبال خود سانسوری هم نبوده ام و هر کاری که دلم می‌خواسته انجام داده ام و کارهایی راکه باطنا تمایلی به انجامشان نداشتم، هم انجام ندادم مثلاسیگار و مواد مخدر هیچوقت برای من جذابیتی نداشته و به سمت آن کشیده نشدم. دقیقا نمی‌دانم تربیت خانوادگی یا وجود شخص با وجهه و بار فرهنگی در خانواده چقدر موثر بوده اما مسلما بی تاثیر نبوده است و مسلما خانواده و افرادی که انسان با آنها معاشرت می‌کند، به شخصیت شکل می‌دهد.
وقتی 15 ساله بودید چه نوع موسیقی ای گوش می‌کردید؟ آیا تا به حال مثلا Pink Floyd گوش کرده اید؟
بله، زیاد. من The Wall پینک فلوید را خیلی گوش می‌کردم. بعضی از موسیقی ها در یک سبک و شیوه خاصی اجرا می‌شود و مربوط به یک فرهنگ خاصی است، باید این موسیقی را شناخت. سلیقه من موسیقی ایرانی است که من جوانب آن را بهتر می‌شناسم. موسیقی ایرانی با شعر سروکار دارد و کلام را در آن می‌توانیم پیگیری کنیم و مفاهیم آن را درک کنیم. این موسیقی سخت تر است ولی کلام موسیقی برای من خیلی مهم است. گاهی یک کلمه در یک موسیقی پاپ یا سنتی می‌شنوم که از کل آن موسیقی برای من جذاب تر و زیباتر است. من این اخلاق را دارم که هیچ وقت در مورد چیزی پیش داوری نمی‌کنم. مثلافکر نمی‌کنم موسیقی پاپ لزوما بد است یا موسیقی سنتی عالی است. موسیقی سنتی هم می‌تواند خیلی بد اجرا شود. مهم این است که هنرمند اثر را چطور اجرا کند و این موسیقی از اندیشه و چه جایگاهی برخاسته است. گاه یاوقات یک موقعیت ویژه موسیقی خاصی را می‌طلبد، بعضی وقت ها موسیقی که من دوست دارم، اصلامناسب فضا نیست. وقتی 15 ساله بودم علاقه زیادی به موسیقی کلاسیک غربی داشتم حتی آن زمان کمانچه می‌زدم و سعیمی‌کردم قطعات کلاسیک غربی را تمرین کنم. البته نواختن قطعات کلاسیک با کمانچه کار خیلی عجیبی بود ولی این تنها کاری بود که می‌توانستم بکنم تا کاری کلاسیک را بنوازم، چون ساز دیگری را بلد نبودم. به این ترتیب سعی می‌کردم با این کار هم تکنیک کمانچه ام را بالا ببرم هم عطش نواختن قطعات کلاسیک را برطرف کنم. خیلی به سازهای کلاسیک کشش داشتم می‌دانستم اگر بخواهم در کمانچه نوازی به درجات بالا برسم باید تمام عمرم را بگذارم و روزی 18 ساعت فقط ساز بزنم ولی من می‌خواستم حتما آواز کار کنم و روی آن خیلی متمرکز بودم و به خاطر آواز سازهای ایرانی دیگر را هم رها کردم. در ان سن و سال، علاوه بر موسیقی کلاسیک، کارهای قدمای موسیقی ایرانی را هم گوش می‌کردم تاتکنیک شان را یاد بگیرم. موسیقی پاپ راهم در جای مناسب خوش خیلی استقبال می‌کردم.

شما اسم محسن نامجو را شنیده اید؟
چند وقت پیش یک سریالی پخش می‌شد که صدای ایشان را از طریق آن شنیدم ولی متاسفانه کارهای ایشان را گوش نکرده ام. البیته روی تیتراژ آن سریالٰ خاصی نکردم ولی چون بعدها شنیدم که کارهای ایشان علاقمندان زیادی در ایران دارد، آن سریال را به خاطر آوردم. ولی شنیده ام که از کار سبک ایشان خیلی استقبال شده است.

می‌خواستم اگر کارهای ایشان را شنیده اید نظر شخصی تان رابدانم.
نظر شخصی خیلی سلیقه ای است. حتی در مورد کارهای خودم همینطور ایت، من وقتی آواز می‌خوانم از اجرا بیشتر لذت می‌برم تا وقتی آن را گوش می‌کنم. چون زمان اجرا حس و حال خاصی به من دست می‌دهد و احساس می‌کنم که خودم را خالی می‌کنم و حرفم را می‌زنم و آن لحظه به نظرم خیلی واقعی می‌رسد.

در موسیقی آوازی ایران همیشه دو اسم به چشم می‌خورد. در یکسو محمدرضاشجریان و در سمت دیگر شهرام ناظری. از خوش شانسی موسیقی ایران هر دوی این دو نفر فرزندانی را تربیت کرده اند که هر دو به موسیقی ایرانی علاقه مند هستند و آن را گسترش داده اند. برای من به عنوان کسی که به موسیقی سنتی علاقه مندم چند بحث مطرح می‌شود، یکی بحث تقلید است. خیلی از کارشناسان عقدیده دارند که صدای شما کپی صدای پدرتان است واین به نظرم یک تقلید است. از طرف دیگر کسی مثل حافظ ناظری می‌گوید، من نمی‌خواهم شهرام ناظری دوم باشم و کلا سبک دیگری رادنبال می‌کند. حافظ ناظری در سن 20 سالگی ایران را ترک کرده به نیویورک آمد تاکار جدیدش را شروع بکند، همایون شجریان می‌توانست خیلی قبل تر از ایران خارج شود و کار جدیدی انجام دهد چرا این اتفاق نیفتاد؟ آیا این به همان شخصیت آرام شما بر میگردد؟ چون گفته می‌شود که همایون شجریان هنوز از زیر سایه پدرش بیرون نیامده است.
در مورد بخش اول سوالتان که گفتید 2 اسم در موسیقی آواز ایران وجود دارد باید بگویم که اسم های زیادی وجود دارد، گذشتگان به جای خود اما در عصر حاضر هم خوانندگان خوب زیادی وجود دارند که زحمت زیادی می‌کشند و شنونده های خودشان را دارند. در دراز مدت زمان تعیین می‌کند چه کشتنی کارهای مفیدی ارائه  داده اند. من فکر می‌کنم هر کس که تکنیکش را به حدی رسانده که وارد این حلقه شود، هر چقدر کع بالاتر برود به مرکز حلقه نزدیک تر می‌شود، اینکه هر کس چقدر خودش را به مرکز حلقه نزدیک کند به هنرمندی و مهارت خودش بستگی دارد. به نظر من همین که کسی وارد این حلقه شود هنوز از این خانواده است. در خانواده هم همه یکدیگر را دوست دارند ولی بعضی ها مسئولیت  بیشتری دارند یا کار بیشتری  از دست شان  بر می‌آید، توانایی همه مثل هم نیست. به نظر من در دنیای هنر تمام کسانی که وارد حلقه می‌شوند دستشان در دست هم است به همین خاطر من هیچ وقت خودم را با کس دسگری مقایسه نکرده ام، ولی راجع به بخش دوم سوالتان باید بگویم که برای خارج شدن از ایران باید خیلی مستقل تر می‌بودم. من از سنین پایین در 21 سالگی ازدواج کردم و خارج شدن از ایران از نظر احساسی خیلی سخت بود. کار آواز که من روی آن متمرکز بودم را نمی‌توانستم خارج از ایران دنبال کنم و احساس نیاز به پیگیری کاری دیگر را در خودم نمی‌دیدم. الان هم همینطور است. هر هنرمندی به خاطر یک انگیزه ای کار می‌کند. مثلا در مورد حافظ که شما مثال  زدید از صمیم قلب امیدوارم در راهش موفق باشد. البته خیلی وقت است که از حافظ بی خبرم، سه، چهارسال پیش در کنسرت نیویورک او را دیدم و بعد از آن دیگر خبر ندارم ولی از آنجا که می‌دانم حتما هدف بزرگی دارد و افقی مهمی‌را می‌بیند آرزو می‌کنم که موفق باشد. اما من در خودم هیچ وقت این نیاز را احساس نکردم و قطعا اگر این انگیزه در من بوجود بیاید جنبه خودنمایی پیدا می‌کند و موفق نخواهم بود. تا  نیز به رسیدن یه یک هدف بزرگ وجود نداشته باشد موفقیت حاصل نمی‌شود. در مورد سوالی که گفتید من از سایه پدرم خارج نشده ام،  طبیعتا چون از کودکی در مکتب ایشان آواز را یاد گرفته ام، لحنم شبیه استادم شده و طبیعی است که شاگرد از استادش تاثیر می‌گیرد.
شما استاد دیگری نداشتید؟
در آواز خیر ولی از مراحل یادگیری از سن 9-8 سالگی تا بلوغ و نوجوانی بابا به من می‌گفت که فلان شیوه را کار کن، یا کارهخای طاهرزاده و قمر را گوش کن، منم این کار را می‌کردم ولی مستقیم فقط با پدرم کار کردم و شیوه ایشان همیشه در گوشم بوده است. هر فرزندی ممکن است لحن و صدایش شبیه پدرش باشد. حتی خط من -هم اینکه پدرم خطاطی ممتاز کار کرده ولی خط من خیلی قراضه چپ اندر قیچی است- شبیه خط پدرم است. هیچ وقت از خط پدرم تقلید نکرده ام ولی این شباهت وجود دارد و در مورد لحن هم همینطور است، آکسان ها و شیوه گفتن و بیان کردن نا خودآگاه شبیه پدرم شده ولی هیچ دخالتی در آن نداشته ام، تن صدایم که ارثی است حتی زمانی که شما با یک عده پیک نیک می‌روید وقتی برمی‌گردید متوجه می‌شوید که یکسری از رفتارهای آنها را گرفته اید.

ولی این شباهت در ذهن عموم این تصور را به وجود آورده که شما هنوز زیر سایه پدرتان هستید.
هیچ اشکال ندارد من اصلا از این موضوع ناراحت نیستم.
یعنی هیچ وقت دوست نداشته اید که مستقل باشید؟
خب من یکسری کنسرت های مستقل برگزار می‌کنم ولی این شباهت ها در آن کنسرت هایم وجود داردو ببینید، اگر این شبیه بودن چیز بدی بود جای ناراحتی داشت. اگر من از یک سبک موسیقی سطح پایین و آزار دهنده تقلید می‌کردم جای بحث داشت ولی کار من به یک موسیقی تکامل یافته نزدیک و شبیه است چرا باید ناراحت و نگران باشم. هر خواننده ای در ایران سعی می‌کند خودش را به این سبک نزدیک کند، این شیوه عمده سبک های بسیاری است و خیلی حساب شده و فکر شده است. این چیزی است که من از آن لذت می‌برم و خودم این لحن و شیوه را انتخاب کرده ام. در 16-15 سالگی بعضی از دوستانم می‌گفتند همایون به سبک روانشاد ویگن بخوان، منم تقلید می‌کردم و می‌خواندم ولی وقتی می‌خواهم کار خودم را ارائه دهم آن لحن و سبک را ترجیح می‌دهم و آن را به شخصیت خودم نزدیک تر می‌بینم و اصراری ندارم که آن را تغییر دهم.
پس منظورتان از کارهای مستقل چه بود؟
ممکن است گفته شود اگر همایون با پدرش کار نکند کارش این توانایی را ندارد که شنونده حتی 10 دقیقه آن را گوش کند. باید زیر سایه پدرش بخواند تا پدرش عیب کارهایش را بپوشاند. بله موافقم، این دست نیست که هنرمند نقص کارش را زیر سایه دیگری بپوشاند. ولی اینکه از جایگاه نظر هنری زیر سایه کسی باشید که سایه بسیار بزرگ و سنگینی دارد، هیچ اشکالی ندارد و من احساس ناراحتی نمی‌کنم. حتی اگر از همسن و سال های خودم کاری بشنوم که قوی باشد توصیه می‌کنم که آن کار را گوش کنند. یا وقتی از تنبک زدن من تعریف می‌کنند می‌گویم بروید کار فلانی را گوش کنید، کار پژمان حدادی، کامبیز گنجه ای و ... را گوش کنید تا ببینید با تنبک چکار می‌کنند و چقدر بیشتر از من زحمت کشیده اند حقیقت است که این مقایسه ها اصلا برای من اهمیت ندارد. اگر با پژمان یک دو نوازی تنبک بگذارم و کار او بهتر باشد من خوشحال می‌شوم. وقتی شما در یک سبک و شیوه کار کنید تا وقتی که نیازی احساس نکنید، مستقل نمی‌شوید. من خیلی جاها و حالت ها در باین کلمات کاراکتر خودم را ئترم و اجرایم حالتی متفاوت از حالت های بابا دارد ولی در قالب کلی در آن شیوه حرکت می‌کنم. اگر من بخواهم با استفاده از پدرم نقص کارهایم را بپوشانم کار درستی نیست ولی وقتی به من می‌گویند اگر چشم مان را ببندیم متوجه نمی‌شویم که استاد شجریان آواز می‌خواند یا همایون، به نظرم می‌رسد که کارم را کم نقص انجام می‌دهم و این برای من خوشحال کننده است و توانسته ام خودم را به کسی که استاندارد آواز ایران است نزدیک کنم. از اینکه اسمم زیر اسم پدرم باشد هیچ احساس بدی ندارم. ولی وقتی کنسرت مستقل می‌گذارم باید آن توانایی را داشته باشم که شنونده از آن لذت ببرد و خسته نشود و چه از نظر تکنیک، چه از نظر حس و حال، چه از نظر شعر و چه از نظر تنوع کار، کنسرت درست و لذت بخشی باشد. به نظر من این خودش یک نوع استقلال است ولی برای جدا کردن سبک و شیوه و فرم، انگیزه و نیازی ندارن یعنی آنقدر از این فرم لذت می‌برم که دوست دارم در آن بیشتر پیش بروم و در آن غرق شوم.

آیا ما باید منتظر سبک همایون باشیم یا نه؟
این موضوع را نمی‌توان پیش بینی کرد من اگر دوست داشته باشم، سبک خواننده خاصی کار می‌کنم، باید به آن سمت می‌رفتم یا اگر می‌خواستم کاری مستقل داشته باشم و لحن خودم را اجرا کنم باید راه دیگری می‌رفتم ولی اینها چیزی نیست که من فعلا دغدغه آن را داشته باشم. به نظرم باید این شیوه را تمام و کامل کرد بعدها ممکن است آن اتفاق در دراز مدت بیفتد که سبک من کامل تر شود یا به کلی تغییر کند اما فعلا هیچ اصراری در این مورد ندارم.

در صحبت هایتان اشاره کردید که پدرتان به شما توصیه می‌کردند که آثار قمرالملوک وزیری را گوش کنید. آیا انگیزه شما از بازخوانی "آتش جاودان" همین بوده است؟
خیر، این کار را برای تیتراز یک سریالی در نظر گرفته بودند و به من پیشنهاد دادند که آن را بخوانم. من تا آن موقع تیتراژ کار نکرده بودم و به نظرم می‌رسید که کار من برای تیتراژ خیلی سنخیت ندارد، البته بعدها با آقای درویشی چند کار اینچنینی  انجام دادیم. آن سریال یک کار اجتماعی بود که تقریبا همزمان با زمان قمرالملوک وزیری بود، من خیلی مشتاق خواندن این تصنیف بودم. ضمن اینکه معتقدم اصلا بازخوانی کار صحیحی نیست ولی به عنوان یک شاگرد می‌خواستم ارادتم را نسبت به ایشان نشان دهم و آنچه در توان داشم برای آن تصنیف گذاشتم. البته فرصت خیلی کم هم داشتیم و 5-4 روز بیشتر وقت نداشتیم.

شما 3 آلبوم با جواد ضرابیان دارید ولی 3 کار بعدی به اندازه کار اولتان موفقیت به دست نیاورد، علت آن را چه می‌دانید؟
شاید CD اول کار بهتری بود و من و آقای ضرابیان برای آن بیشتر توان گذاشتیم، ولی این کار آخر قرار بود یک آواز باشد و آقای ضرابیان بعدها به من گفتند اگر نمی‌خواهی آواز بخوانی آن را به صورت مجموعه تصنیف بیرون بدهیم، اگر من این را زودتر می‌دانستم شاید تنوع ریتم بیشتری به کار می‌دادم، شاید از آنجا که ریتم تصنیف ها یکجور است، شنونده دیر با آن ارتباط برقرار می‌کند و به نظرش سنگین می‌آید ولی قطعاتی در این آلبوم اجرا شده که به نظر من بعضی از آنها خیلی زیباست، ولی اگر یک آواز بین قطعات بود، بیشتر به دل مردم می‌نشست، چون قطعات که پشت سرهم هستند همدیگر را خنثی می‌کنند. من دلیل موفقیت کار اول را این می‌دانم که ساز و آواز بیشتری داشت، مضاف بر اینکه یک کاری در آن آلبوم بود به نام "هوای گریه" که خیلی مورد توجه قرار گرفت ولی من در کلیت کار تفاوت زیادی بین کارهایم نمی‌بینم و هر جفت آنها به نظرم جزو کارهای خوب آقای ضرابیان است.

در آلبوم "نقش خیال" شما یک کار خیلی جسورانه انجام دادید و با یک آهنگساز 22-21 ساله به نام " علی قمصری" کار کردید. کار جالب دیگری که کردید این بود که در قطعه "گناه عشق" از گیتار استفاده کردید. آیا می‌توان استفاده از گیتار را موسیقی تلقی کرد؟
شاید بتوان نام آن را موسیقی تلفیقی گذاشت. در موسیقی سن و سال که مهم نیست. خاطرم هست که من در استودیو بودم و کاری را ضبط می‌کردم و دوست من آقای ...به من گفت آقایی به اسم علی قمصری کاری را آورده که اگر وقت داشتی گوش کن. من وقتی این کار را گوش کردم واقعا تعجب کردم و به نظرم شروع بسیار محکم و خوبی بود. هر چند در بعضی جاها با هم اختلاف سلیقه داشتیم و با علی جان آنها را درست کردیم. اما دیدم که علی واقعا جوان با استعدادی است و به کارش مسلط است، هر چند ممکن است بعدها کارش تکامل بیشتری پیدا کند اما برای شروع تجربه خیلی خوبی است.

نظر پدرتان چه بود؟
ایشان هم کار را خیلی دوست دارد. البته من اول کار را انجام می‌دهم بعد پدر آن را گوش می‌کند.

نظرشان راجع به استفاده از گیتار چه بود؟
وقتی کار را انجام دادم بابا گوش کردند، خوش شان آمد. خلاصه وقتی کار علی را برای اولین بار گوش کردم با اینکه پروژه های دیگری هم داشتم سریع آن را خواندم و کار را برای پخش آماده کردیم. الان هم کار دیگری با آقای قمصری انجام می‌دهیم که ظرف یکی، دوسال آینده منتشر می‌شود، البته آقای قمصری کارهای مربوط به خودش را انجام داده ولی من چون برنامه ام به خاطر کنسرت ها فشرده بود خواهش کردم که به من فرصت بدهند. در مورد استفاده از گیتار هم باید بگویم یک روز برای تمرین رفتم منزل آقای قمصری دیدم یک گیتار در اتاقشان است. پرسیدم گیتار می‌زنی؟ گفت بله، گیتار فلامینگو می‌زنم. وقتی شروع به نواختن گیتار کرد دیدم خیلی نزدیک به گوشه بیداد است. گفتم من فی البداهه یک آواز می‌خوانم، شما یک چیزی برای آن تنظیم کن و از گیتار هم استفاده کن. بعد فکر کردیم که گیتار ایرانی نزنیم که اگر یک اسپانیایی کار را گوش کرد بگوید گیتار را خراب کرده ایم، تصمیم گرفتیم که به شیوه اسپانیایی بزنیم. یکی دیگر از دلایلی که از گیتار استفاده کردیم این است که من شخصا علاقه زیادی به گیتار و صدای آن دارم ولی هیچوقت گیتار نزدم. بعد یک آوازی به شیوه آقای طاهرزاده تنظیم کردم و به آقای قمصری دادم و ایشان هم خیلی سریع کار را تنظیم کرد. من آواز آنها را در استودیو خواندم و علی آن موسیقی را روی آواز من میکس کرد.

چرا از بین همه گروه ها" دستان" را برای همکاری انتخاب کردید؟
خیلی سال بود که می‌خواستیم با هم کار کنیم. با اینکه سراپا مشتاق بودم ولی دوست داشتم در سال های دیرتری تنها روی صحنه بروم و نمی‌خواستم عجله کنم. وقتی این آمادگی را احساس کردم، برای این همکاری اعلام امادگی کردیم.

یک آلبوم هم ضبط کرده اید؟
یکی از کنسرت ها را ضبط صحنه کردیم که به صورت آلبوم پخش خواهد شد.
کنسرت اروپا؟
بله
در آمریکا هم کنسرت خواهید داشت؟
ممکن است، سال دیگر کنسرت داشته باشیم. گروه دستان یک گروه شناخته شده است، زمانی که احساس کردم از نظر توانایی های فردی به این آمادگی رسیده ام که با این گروه کار کنم کار را شروع کردیم و این کنسرت ها برای خود من محک خیلی خوبی بود و خیلی از آنها راضی هستم.
من این سوال را از کیهان کلهر، شهرام ناظری و بقیه هم پرسیده ام. فکر می‌کنید چرا موسیقی عرب ها، ترک ها، هندی ها و موسیقی های شرقی به غیر از ایران در دنیاشناخته شده است؟
این سوال جواب مفصلی دارد یکی از دلایلش می‌تواند به برخورد آنها با موسیقی در جامعه شان بر گردد. جایگاهی که موسیقی در هر کشوری دارد و امکاناتی که برای هنرمندان برای کار وجود دارد خیلی می‌تواند موثر باشد. جواب این سوال خیلی مفصل است. ماهیت موسیقیريال کاری که هنرمندان روی آن انجام داده اند، قطعات ریتمیک با سازهایی که ممکن است به طبع جوامع دیگر خوش بیاید، خیلی موثر هستند. حتی خود هنرمند هم مهم است، مثلا موسیقی هند همه مورد توجه نیستند.
می‌دانید که شما را به عنوان امید اول موسیقی آوازی ایران می‌شناسند؟
لطف دارند. ولی من فکر نمی‌کنم اینطور باشد.
اگر چنین مسئولیتی بر دوش شما باشد، چطور با آن کنار می‌آئید؟
خوشبختانه چنین مسئولیتی بر عهده من نیست. جوانان زیادی هستند که استعداد دارند و برای کارشان زحمت زیادی کشیده اند که بتوانند نوازنده یا خواننده خوبی باشند و خیلی موفق هستند و در آینده موفق تر خواهند بود. این بی انصافی است که بگوییم من امید اول هستم.
تا به حال کارهای شما در ایران سانسور شده است؟
نه هیچ وقت.
از نظر نظارت وزارت ارشاد مشکلی تا به حال پیش نیامده؟
برای من خیر، ضمن اینکه من حاضر نیستم کاری که سانسور شده باشد را پخش کنم مگر اینکه هیچ تغییری در ماهیت کار ایجاد نشده باشد. من شخصا آنقدر روی انتخاب شعر و فرم کار وسواس دارم که اول خودم همه سانسورها را می‌کنم. یعنی هرجا لازم باشد خودم تغییرات لازم را برای وزنه کارم انجام می‌دهم، بنابراین تا به حال شورای نظارت به من نگفته که سطح کار شما خیلی پایین است و... البته فکر نمی‌کنم از این نوع دخالت ها در کار دیگران هم بکنند.

آیا کنسرت هایی که در خارج برگزار می‌کنید به دردسرش می‌ارزد؟ با چه نوع عکس العملی از سوی مخاطبان تان ر خارج از ایران مواجه می‌شوید؟
اگر هدف ما صرفا کسب درامد باشد، راه های دیگری هم وجود دارد. حتی راه های غیر موسیقی وجود دارد ولی وقتی یک کاری را آماده می‌کنید که کنسرت بدهید و حتی می‌خواهید درآمدی هم کسب کنید، باید بگویم کنسرت خارج از ایران برگزار کردن کار بیهوده ای است، چون همان درآمد کنسرت داخل در ایران کسب می‌شود، یک چهارم زحمت دور از خانه و خانواده بودن و پرواز را هم متحمل نمی‌شویم. در کنسرت های خارچی گاهی ما 60 ساعت پرواز داریم. پس هدفمان از کنسرت های خارج از ایران- بر خلاف تصور خیلی ها- کسب درآمد نیست. موضوع اینست که .قتی شما کاری را آماده می‌کنید، ایرانی هایی که در سراسر دنیا هستند توقع دارند که برای آنها کنسرت بگذارید. اگر به خاطر این انتظار مخاطبین نیود من حاضر نبودم در آمریکا کنسرت برگزار کنم.

 لا‌اقل به خاطر وضعیت ویزای آمریکا و دردسرهایی که دارد، حاضر نبودم. راستش برای همین کنسرت هم خیلی راغب نبودم گروه را همراهی کنم خصوصا به خاطر کوچولویی که آمده  و دلم برایش تنگ می شد نمی‌خواستم بیایم.
دختر است یا پسر؟
دختر. مدام داشتم بهانه می‌اوردم چون واقعا دوری از بچه برایم خیلی سخت بود. گذشته از ان شرایط پرواز خیلی سخت است. باور نمی‌کنید برای هر پروازی نیم ساعت ما را می‌گردند، وسایلمان را بیرون می‌ریزند رفتارهای خیلی توهین آمیز و پردردسر است، ولی تنها چیزی که ارزشمند است و باعث تحمل این سختی ها می‌شود، شنوندگان هستند که یکایک برای ما عزیز هستند. در برخورد با آنها خستگی آدم بیرون می‌رود. اگر کسی هدف های دیگری را دنبال کند راه های بسیاری وجود دارد که دردسر کمتری هم دارد. ولی ما نمی‌توانیم خودمان را به کنسرت های ایران و اروپا محدود کنیم و باید مخاطب آمریکایی هم ارتباط داشته باشیم.
سوال آخر، چرا باید جوان و هنرمند آرامی‌مثلی شما در 4 سال اخیر فقط با مجله فرهنگ و آهنگ مصاحبه کند؟
من از مصاحبه خیلی بدم می‌آید، برای اینکه خیلی اهل حرف زدن نیستم و نگرانم که مبادا در حرف هایم چیزی جنبه خودنمایی پیدا کند.خیلی از موزیسین ها در موسیقی زحمت زیادی کشیده اند و به جایگاهی رسیده اند. اینها باید مصاحبه کنند تا مردم از جزئیات آنان استفاده کنند. من هنوز در اغاز راه هستم و فکر می‌کنم اگر موضوع مصاحبه موسیقی آوازی باشد، صحبت با پدر من خیلی پربارتر می‌تواندباشد. اگر هم موضوع شناخت کاراکتر و نوع زندگی من باشد باز هم اول راه هستم و خیلی شاید برای مهم نباشد. به همین جهت همیشه از مصاحبه پرهیز می‌کنم، مگر اینکه حرفی برای گفتن داشته باشم. گاهی اوقات خیلی به مصاحبه راغب بوده ام چون موضوعی در ذهنم داشته ام که مایل بوده ام آن را مطرح کنم اما در غیر این صورت علاقه ای به مصاحبه ندارم. من ترجیح می‌دهم کارم را بکنم تا اینکه حرف بزنم.

شما هنوز در زمین فیضیه نزدیک جمشیدیه فوتبال بازی می‌کنید؟
آنجا نمی‌روم ولی جاهای دیگر بازی می‌کنم. یک جایی برای بازی می‌رفتیم که آقای حیدریان که کاپیتان تیم ملی فوتسال هست هم می‌آمد. آنجا با هم آشنا شدیم وایشان به من خیلی لطف داشت و بعضی اوقات من را دعوت می‌کرد که با آنها بازی کنم و واقعا بچه های تیم شان من را تحمل می‌کردند چون من بازی ام خیلی خوب نیست، آنها بازیکنان حرفه ای بودند ولی من خیلی دست و پا چلفتی بازی می‌کردم. آنقدر بازی آقای حیدریان قشنگ بود که من بازی خودم را فراموش می‌کردم و غرق بازی ایشان می‌شدم. بعد به فوتبال سالنی بیشتر علاقه مند شدم و آن را جدی تر دنبال کردم

چه اسمی‌برای دخترتان گذاشتید؟
یاسمین.

 

گردآوری : گروه فرهنگ و هنر سیمرغ

www.seemorgh.com/culture

اختصاصی سیمرغ
منبع : شهروند امروز