هنرمند شورآفرینی که ایرانی از دست داد ...
  محمدابراهیم جعفری، نقاش پیش کسوت، استاد دانشگاه و مدرس هنر، شاعر و ترانه سرای معاصر در آخرین دقایق شنبه، ١٨ فروردین، بر اثر سکته مغزی در بیمارستان مدائن دار فانی را وداع گفت.

گفت و گو با ایرج اسکندری و بهنام کامرانی به بهانه در گذشت محمد ابراهیم جعفری


ایرج اسکندری، نقاش و استاد دانشگاه، در واکنش به درگذشت استاد محمدابراهیم جعفری گفت:

متاسفانه جامعه هنری ایران یکی از نقاشان پیش کسوت خود را از دست داد. قرار است پیکر این هنرمند روز سه شنبه، ٢١ فروردین، از مقابل دانشکده هنرهای کاربردی دانشگاه هنر واقع در چهارراه ولیعصر تشییع و در آرامگاه خانوادگی ایشان در بهشت زهرا (س) به خاک سپرده شود. محمدابراهیم جعفری در سال ١٣١٩ در شهر بروجرد به دنیا آمد. او فارغ التحصیل دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران بود و به عنوان موسس کانون آموزش اصول هنرهای تجسمی شناخته می شد. همچنین جعفری عضو رسمی هیئت علمی «دانشگاه هنر» و «انجمن نقاشان ایران» نیز بود. آثار این هنرمند نقاش در ده ها نمایشگاه داخلی و خارجی به نمایش درآمدند و این هنرمند پیش کسوت در بی ینال های مهم هنری و بین المللی مانند بی ینال پاریس (سال ١٣٤٨) شرکت داشت. حضور در جشنواره هنر کانی سورمر در جنوب فرانسه و کسب جایزه ملی دولت فرانسه در همین جشنواره (١٣٥٣) از دیگر افتخارات این هنرمند است که در کارنامه فعالیت هنری اش به ثبت رسید.

بهنام کامرانی، استاد دانشگاه و هنرمند تصویری، درباره ویژگی های هنری و رفتاری زنده یاد محمدابراهیم جعفری گفت:

«به نظرم استاد محمدابراهیم جعفری از جنبه های مختلف قابل ارزیابی هستند. ایشان از یک سو نقاش، ترانه سرا و شاعر بودند و از سوی دیگر مدرس، استاد و معلمی عاشق. در واقع از نقطه نظر وجه نقاشانه می توان گفت ایشان ازجمله نقاشانی بودند که در آثارشان جنبه های بومی و ملی ایرانی و حتی شرق دور دیده می شد که شورمندانه قلم می زدند. در طراحی های ایشان معماری ایرانی، کویرهای ایران، بافته ها و نقوش ایرانی دیده می شد».

کامرانی افزود:
«از نقطه نظر شاعری مانند سهراب سپهری به طبیعت عشق می ورزید و در ترانه سرایی، هنرمندی شیدا و شورآفرین بود. در امر آموزش هنر از معدود استادانی بودند که فارغ از هنرمندبودن، منش و روش هنرمند گونه زیستن را ترویج می دادند. همواره به دانشجویان و دانش پژوهان خود توصیه می کردند که کودکی خود را از دست ندهند و همواره از درون خود الهام بگیرند. در کلاس ها و نوع برخوردهایشان با دانش پژوهان دوستانه و بدون ادعا رفتار می کردند که با درگذشت ایشان هنر ایران، هنرمند بزرگی را از دست داد. روحشان شاد و یادشان گرامی».


گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
seemorgh.com/culture
منبع: روزنامه شرق