چه کسی از سالوادور دالی می‌ترسد؟

 زندگی و کار می‌کند. علاقه مندی او و تأثیراتش از سینمای پرزرق وبرق در آثارش، به شکل سرایش‌های مذهبی و با رگه‌هایی از انتقاد، ظهور می‌یابد. وی کنایه‌ها و تلفیق‌های خود را بر ژانرهای سبک برآمده از برنامه‌های تلویزیونی، که به اصطلاح عامیانه به آن فرهنگ صابونی می‌گویند، منطبق می‌کند، و در این راه از روان شناسی فروید تا فیلم‌های پازولینی تأثیر می‌گیرد. وتزولی در کارهایش از ستاره‌هایی چون کورتنی لاو، میلا جوجوویچ، کیت بلانشت و خیلی شخصیت‌های سرشناس دیگری از‌ هالیوود استفاده می‌کند؛ و تصویر جدیدی در ژانر هنر ویدئو ایجاد کرده است. تمامی ‌اینها از او در این سن یک شخصیت تأثیرگذار و جنجالی در دنیای هنرهای تجسمی‌ ساخته است. نمایشگاه اخیرش مشترکاً با دوره ای از آثار سالوادور دالی از دسامبر 2009 تا 17 ژانویه امسال برپا بود.
***

دالی رمّال؛ اسمی ‌که دالی روی خود گذاشت. او یک بار در یک مصاحبه گفت: «من خوک برترم ... خوک سمبل کمال است.» دالی بعد از دوشان و قبل از وارهول فهمید چگونه استادانه خبرسازی کند تا یک تصویر پرسروصدای رسانه ای از خود بسازد؛ تصویری که هنرمندان کمی ‌قادرند در دنیای هنرهای تجسمی ‌برای خود دست وپا کنند. اگر با سرعت در زمان به پیش بیاییم و به زمان حال برسیم؛ هنرمند بی‌نظیر دیگری را می‌یابیم به نام فرانچسکو وتزولی؛ هنرمندی کاریزما که توانایی مجاب کردن هلن میرن، ناتالی پورتمن، کیت بلانشت و لیدی گاگا را برای بازی در ویدئوهای جنجال برانگیزش دارد. این بار در حرکتی نبوغ آمیز، موزه هنر مدرن استکهلم، دالی و وتزولی را در نمایشی، کنار هم آورده، تا جذابیت هر دو را در شهرت، فرصت و خلاقیت نمایان سازد. نمایشگاه «دالی دالی»، در حالی که وتزولی را به نمایش می‌گذارد، او را با نقاشی‌ها و چاپ‌های دهة 30 دالی رج دررج می‌کند؛ دهه ای که درخشان‌ترین دوره استاد سوررئالیست مدیای سنتی در کار با پروژه‌های تجاری بود؛ از ست‌های شطرنج، کارد و چنگال، و جواهرات تا آگهی‌های تبلیغاتی، کارت‌های بازی و همکاری‌هایش در مد و سینما با الزا شیپارلی و آلفرد هیچکاک. و نقاشی‌های برجسته اش شامل تم‌های اروتیک و گاهی منحرف؛ مثل «خواب» و «معمای ویلیام تل»، یک تصویر کابوس گونه از ۱۹۳۷ از چهره ای در حال ذوب، حائل شده با الصاقاتی در اطرافش و در آرامش وسط سرزمینی هرز.
وقتی یک زندگی تمام می‌شود، زندگی دیگری آغاز می‌شود. وقتی از بالا به دالی نگاه می‌کنیم، دورنمایی از کار پرزرق وبرق وتزولی را می‌یابیم، که به طور مستقیم به دالی برمی‌گردد؛ همان طور که به دوشان، وارهول و فیلم ساز ایتالیایی، پیر پائولو پازولینی.

 

 

آثار به نمایش درآمده در یک فضای تئاتری، پرتره‌های وتزولی از هنرپیشه‌های اشک بار و کارگردان‌ها، در ترکیبی با پوسترها و کارهای تبلیغاتش برای یک بازسازی از کالیگولا-ی گور ویدال1و ادکلن جدیدش؛ گرید [همه وهمه در نمایشگاهی با سالوادور دالی]. سه تا از بهترین ویدئوهای وتزولی نیز در این موزه به نمایش درآمده اند؛ کلییپ معرفی کالیگولا-ی گور ویدال (۲۰۰۵)؛ مارلن ردوکس: یک داستان ‌هالیوودی واقعی2 (۲۰۰۶)؛ که نمایش دهنده یک چهره ساختگی از این هنرمند، به عنوان یک نوکیسه مبتذل است که می‌خواهد یک فیلم‌ هالیوودی سوررئال بر اساس زندگی مارلن دیتریش و آنی آلبرز بسازد [این ویدئو به مدت دو دقیقه و پنجاه و پنج ثانیه؛ به سبک کلیپ‌های تبلیغات فیلم‌های ‌هالیوودی ساخته شده است، و در آن مرگ و زندگی وتزولی، به عنوان یک ستاره- که حالا کشته شده است- روایت می‌شود، و بقیه شخصیت‌ها درباره اش می‌گویند]. ویدئوی سوم یک کلیپ تبلیغاتی است با عنوان «گرید؛ ادکلن جدید فرانچسکو وتزولی» که توسط رومن پولانسکی کارگردانی شده است و ناتالی پورتمن و میشله ویلیامز در آن ایفای نقش می‌کنند؛ در نقش دخترانی که کف اتاق بر سر ادکلن ساخت وتزولی، گیس و گیس کشی می‌کنند.

 

در قلمروی جادویی مشترکی که موزه را در این نمایش احاطه کرده است؛ دالی یک بستر تاریخی ایجاد می‌کند و وتزولی آن را برای ما ادامه می‌دهد، زمانی که دالی را می‌کاود: در قرن بیست ویکم، جایی که تأثیرش هنوز هویداست.

 

 

 

تهیه شده توسط: مجله تندیس/ نویسنده: پاول لاستر / ترجمه: وحید شریفیان

www.seemorgh.com/culture

اختصاصی سیمرغ

 

مطالب پیشنهادی:

گلچینی از زیباترین نقاشی‌های سالوادور دالی، خالق سورئالیسم

ماریا لاسنیگ: حس می‌كنم، پس هستم

یافتن هنر در آسفالت