بر خلاف آن‌چه اغلب افراد باور دارند، خنده تنها پاسخی به رفتار یا گفتار بامزه دیگران نیست، بلکه چسب اجتماعی پرقدرتی است که ما از نوزادی برای تعامل ساده‌تر با دنیا و سایر انسان‌ها به کار می‌بریم.
وقتی در جمع هستید و کسی مطلب خنده‌داری را تعریف می‌کند به احتمال زیاد می‌خندید. اگر از شما بپرسند به چه چیزی می‌خندی چه جوابی می‌دهید؟ احتمالا می‌گویید به حرفی که زد، درست است؟ خیر غلط است، شما در واقع به خود فرد خندیدید نه حرف خنده‌داری که زد.
مطالعات جدید محققان نشان می‌دهد که خنده آن‌قدرها هم موضوع ساده‌ای نیست و ما انسان‌ها در هر شرایطی به راحتی نمی‌خندیم. بر اساس این مطالعات، در مقایسه با زمانی که داریم به افراد دیگر گوش می‌دهیم، ما 50 درصد بیشتر تمایل داریم که وقتی خودمان حرف می‌زنیم بخندیم. به علاوه 30 درصد بیشتر احتمال دارد که در جمع بخندیم تا این که در تنهایی به برنامه‌های تلویزیون یا مانند آن بخندیم.
نوزادان انسان بین 2 تا 6 ماهگی شروع به خندیدن می‌کنند، حتی نوزادانی که به طور مادرزادی ناشنوا هستند. از آن‌جا که خنده به فعالیت ماده دوپامین در مغز مربوط می‌شود که جریان پاداش و لذت درون مغز را می‌سازد، در واقع خنده به کودک کمک می‌کند که با احساس شادی و امنیت به کند و کاو دنیای اطرافش بپردازد.
همچنین کودکان با خنده با سایر کودکان می‌فهمانند که در قوانین بازی چندان هم جدی نیستند و بدین ترتیب به ایجاد ارتباط بین خودشان از طریق بازی‌ها کمک می‌کنند. حتی در بزرگسالی هم خنده به عنوان یک تسهیل کننده روابط اجتماعی به کار می‌رود. خنده حس پرخاشگری و رقابت را بین افراد کم‌رنگ‌تر می‌کند و باعث می‌شود راحت‌تر با هم کنار بیایند. حتی مطالعات نشان می‌دهند که شما می‌توانید با خنده روی سایرین تاثیر بگذارید. پس از این به بعد به استفاده از خنده‌هایتان دقت کنید!