آه خدایا چرا مرا اینگونه آفریده‌ای...؟ تو می‌نشینی و به عكس‌ها نگاه مي‌كنی. غبطه می‌خوری؟ شاید! پای حرف‌هایشان كه بنشینی، درمانده مي‌شوی از این همه غرور و اعتماد به نفس و شوخ طبعی.
 
با خودت مقایسه‌شان می‌كنی. دوست داری یك جمله، فقط یك جمله از آنها بشنوی كه مثلا به دنیا فحش داده باشند، اما حسرت به دل می‌مانی! آه خدایا چرا مرا اینگونه آفریدی...؟ دوست داشتی این را از زبانشان بشنوی. اما آنها راضی‌اند به رضای خدا و تو هنوز این را درك نكرده‌ای.

خدایا ممنون كه مرا اینگونه آفریدی تا به سایرین بگوییم و نشان دهم آنچه را باید.

انجمن فوتبالیست‌های كوچولو. آنها با جدیت هرچه تمام‌تر تمرین می‌كنند و رقیب می‌طلبند. به قول یكی از آنها: «به هر دعوت داخلی و خارجی بعد از بررسی جواب مثبت می‌دهیم!» وجه مشترك آنها محدودیت فیزیكی‌شان است و روح بزرگشان. در میان آنها همه جور آدم یافت می‌شود. از هنرپیشه‌ای كه در سریال نرگس بازی كرده تا دوقلوهایی كه نمك تیمند. اگر نباشند به كسی خوش نمی‌گذرد و تمرین، خشك و خالی برگزار می‌شود. وقتی از آنها می‌پرسی كه محدودیت‌ها اذیتشان نكرده، به جای آنكه اخم كنند، جوك می‌گویند: «اینجوری شدیم كه تیم رو تشكیل بدیم دیگه.» و تو متوجه می‌شوی كه آنها به ترحمت نیازی ندارند.

انجمن فوتبالیست‌های كوچولو. این یك اسم ژورنالیستی است برای این تیم. از شنیدنش نه تنها ناراحت نمی‌شوند بلكه استقبال هم می‌كنند. آنها كنار هم هستند تا خوش بگذرانند، ورزش كنند و اگر بشود به لیگ برتر راه یابند. این را خودشان می‌گویند.

از تشكیل این تیم مدت زمان زیادی نمی‌گذرد و تمرینات آنها دست كمی از حركات محیرالعقولی كه در رزمایش‌های نظامی می‌بینید، ندارد. اینجا وقت تمرین همه جدی‌اند؛ حواستان جمع باشد.
 
گزارش تصویری مرتبط:
تیم فوتبال انجمن کوچولوهای ایران (تصويری)
 
 
گردآوری:گروه خبر سيمرغ
www.seemorgh.com/news
منبع:donyayefootball.com