امروز هشتاد و سومین سالگرد تولد «اندی وارهول» هنرمند تاثیرگذار و از بنیانگذاران هنر پاپ در آمریكاست.
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، «اندی وارهول» چهرهی شاخص و تاثیرگذار هنر پاپ در میان هنرمندان معاصر و بسیار محبوب در میان مجموعهداران، در سال 1928 در پترزبورگ متولد شد.
او هنرهای تبلیغاتی را در دانشگاه كارنگی الون در پترزبورگ آموخت. نخستین نمایشگاه بزرگ او در سال 1962 در گالری فروس در لسآنجلس برگزار شد. پس از آن كارهای وی برای نمایشگاههای بیشماری در موزهها و گالریهایی در سراسر دنیا تبدیل به یك موضوع فعال رفت.
«كارل دییل»، نقاش و منتقد نیویوركی كه پیش از مرگ این هنرمند آمریكایی، فوریه سال 1987، با او كار میكرده، گفته است: «بالاخره هركسی به مراتبی از او تاثیر میپذیرد، زیرا خلاقیت او بیحد و حصر بود و محدودیتی نمیشناخت.»
چهار دهه پس از مبهوتكردن دنیای هنرهای زیبا با نقد طنزآمیزش از جامعهی مصرفكننده، همچنان كارهایش خواهان بسیاری دارد.
رییس حراجیهای آثار هنرهای معاصر كریستی نیز دربارهی این هنرمند آمریكایی گفته است: «بازار كارهای وارهول طی چند سال اخیر بهصورت تصاعدی رشد كرده بهطوریكه در هر فصل سطح قیمت كارهایش بالاتر میرود.»
وارهول كه كارش را بهعنوان تصویرگر تجاری شروع كرد، به سرعت قدرت تصویر را درك كرده و در همان مراحل اولیه، شروع به پروراندن سبك خود كرد. وارهول به آزمایش و كاركردن با تكنیكهای مختلف و استفاده از موادی مانند عكس و فیلم كه بهطور معمول با نقاشی و هنر ارتباط كمتری دارند، علاقهی زیادی داشت.
مدیر مسوول موزهی هنرهای آمریكایی ویتسنیا، در اینباره چنین گفته است: «بزرگترین یادگار او این بود كه وی علاقهی بسیاری به كنكاش در حیطههای جدید در عرصهی تولید هنر داشت. در واقع او وادی صفحهی ابریشمی عكاسی را با هنر نقاشی دوباره به هم پیوند داد كه این عمل او روند هنر نقاشی و طرز تفكر ما دربارهی آن را تغییر داد.»
تصویرهای او مانند «صندلی الكتریكی» به ذهن هر بینندهای خوبیها و بدیهای ایالات متحده آمریكا، فرهنگ آمریكا، مصرفگرایی آمریكایی و سیاست آنرا متبادر میسازد.
وارهول در دههی 1980 به سینما و تلویزیون نیز روی آورد و قصد داشت كه طرحهای ذهنی خود را از طریق این رسانهها هم بهنمایش بگذارد.
او خود گفته است كه هیچ وقت مطالعه نمیكند، تنها تصاویر را نگاه میكند و از نقاشی هم متنفر است.
وارهول 22 فوریه 1987 در سن 58 سالگی در پی اختلالات حین عمل جراحی در نیویورك درگذشت و به خاك سپرده شد.
هم اكنون بزرگترین موزهی دنیا كه به یك هنرمند اختصاص دارد در پیتزبورگ پنسلوانیا موزهی اندی وارهول است. موزهی خانوادگی وی در 400 كیلومتری شرق براتسیلاوا در سال 1991 از سوی برادرش «جان» و «مایكل بایكو»، معلم هنر محلی، راهاندازی شد. این موزه نزدیك زادگاه والدین مهاجر وارهول گشایش یافته و به شكل غرورآمیزی تصویرهای چاپی وارهول را در كنار آثاری از مادرش «جولیا»، برادرش «جیمز» و برادرزادهاش «پل»، همچنین وسایل انتخابی همچون عینك آفتابی این هنرمند به نمایش گذارده شده است.
یكی از مسوولین هنری براتیسلاوا دربارهی این موزه گفت: اگر مردم میخواهند وارهول حقیقی را بشناسند، باید به مدیز لابورچ بیایند؛ اگرچه بدن وارهول در آمریكاست، روحش در اینجا زندگی میكند. چیزهایی كه در موزه و شهر ما به نمایش گذارده شده در هیچ جای دیگر وجود ندارد.
در حالی كه سفر به این منطقه بسیار مشكل است، این موزه كوچك سالانه 10 هزار بازدید كننده را به سوی خود جلب میكند.
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، «اندی وارهول» چهرهی شاخص و تاثیرگذار هنر پاپ در میان هنرمندان معاصر و بسیار محبوب در میان مجموعهداران، در سال 1928 در پترزبورگ متولد شد.
او هنرهای تبلیغاتی را در دانشگاه كارنگی الون در پترزبورگ آموخت. نخستین نمایشگاه بزرگ او در سال 1962 در گالری فروس در لسآنجلس برگزار شد. پس از آن كارهای وی برای نمایشگاههای بیشماری در موزهها و گالریهایی در سراسر دنیا تبدیل به یك موضوع فعال رفت.
«كارل دییل»، نقاش و منتقد نیویوركی كه پیش از مرگ این هنرمند آمریكایی، فوریه سال 1987، با او كار میكرده، گفته است: «بالاخره هركسی به مراتبی از او تاثیر میپذیرد، زیرا خلاقیت او بیحد و حصر بود و محدودیتی نمیشناخت.»
چهار دهه پس از مبهوتكردن دنیای هنرهای زیبا با نقد طنزآمیزش از جامعهی مصرفكننده، همچنان كارهایش خواهان بسیاری دارد.
رییس حراجیهای آثار هنرهای معاصر كریستی نیز دربارهی این هنرمند آمریكایی گفته است: «بازار كارهای وارهول طی چند سال اخیر بهصورت تصاعدی رشد كرده بهطوریكه در هر فصل سطح قیمت كارهایش بالاتر میرود.»
وارهول كه كارش را بهعنوان تصویرگر تجاری شروع كرد، به سرعت قدرت تصویر را درك كرده و در همان مراحل اولیه، شروع به پروراندن سبك خود كرد. وارهول به آزمایش و كاركردن با تكنیكهای مختلف و استفاده از موادی مانند عكس و فیلم كه بهطور معمول با نقاشی و هنر ارتباط كمتری دارند، علاقهی زیادی داشت.
مدیر مسوول موزهی هنرهای آمریكایی ویتسنیا، در اینباره چنین گفته است: «بزرگترین یادگار او این بود كه وی علاقهی بسیاری به كنكاش در حیطههای جدید در عرصهی تولید هنر داشت. در واقع او وادی صفحهی ابریشمی عكاسی را با هنر نقاشی دوباره به هم پیوند داد كه این عمل او روند هنر نقاشی و طرز تفكر ما دربارهی آن را تغییر داد.»
تصویرهای او مانند «صندلی الكتریكی» به ذهن هر بینندهای خوبیها و بدیهای ایالات متحده آمریكا، فرهنگ آمریكا، مصرفگرایی آمریكایی و سیاست آنرا متبادر میسازد.
وارهول در دههی 1980 به سینما و تلویزیون نیز روی آورد و قصد داشت كه طرحهای ذهنی خود را از طریق این رسانهها هم بهنمایش بگذارد.
او خود گفته است كه هیچ وقت مطالعه نمیكند، تنها تصاویر را نگاه میكند و از نقاشی هم متنفر است.
وارهول 22 فوریه 1987 در سن 58 سالگی در پی اختلالات حین عمل جراحی در نیویورك درگذشت و به خاك سپرده شد.
هم اكنون بزرگترین موزهی دنیا كه به یك هنرمند اختصاص دارد در پیتزبورگ پنسلوانیا موزهی اندی وارهول است. موزهی خانوادگی وی در 400 كیلومتری شرق براتسیلاوا در سال 1991 از سوی برادرش «جان» و «مایكل بایكو»، معلم هنر محلی، راهاندازی شد. این موزه نزدیك زادگاه والدین مهاجر وارهول گشایش یافته و به شكل غرورآمیزی تصویرهای چاپی وارهول را در كنار آثاری از مادرش «جولیا»، برادرش «جیمز» و برادرزادهاش «پل»، همچنین وسایل انتخابی همچون عینك آفتابی این هنرمند به نمایش گذارده شده است.
یكی از مسوولین هنری براتیسلاوا دربارهی این موزه گفت: اگر مردم میخواهند وارهول حقیقی را بشناسند، باید به مدیز لابورچ بیایند؛ اگرچه بدن وارهول در آمریكاست، روحش در اینجا زندگی میكند. چیزهایی كه در موزه و شهر ما به نمایش گذارده شده در هیچ جای دیگر وجود ندارد.
در حالی كه سفر به این منطقه بسیار مشكل است، این موزه كوچك سالانه 10 هزار بازدید كننده را به سوی خود جلب میكند.
گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
www.seemorgh.com/culture
منبع: isna.ir