دور دور شاکیان مطبوعات است. آخرین نمونه‌اش هم شکایت هنرپیشه برنده اسکار از روزنامه دیلی‌میل.
وقتی کیت وینسلت فقط بخاطر انتشار مقاله‌ای درباره رژیم لاغری‌اش از روزنامه دیلی میل شکایت می‌کند، چرا نباید مهرداد بذرپاش بخاطر این همه «تخریب» از روزنامه خبر شکایت نکند؟
وینسلت در برگه‌هایی که به دادگاه عالی لندن ارائه کرده مدعی است مقاله دیلی میل اعتبار حرفه‌ای و خصوصی او را خدشه‌دار کرده است. او به دلیل ادعای این روزنامه مبنی بر این که وی درباره رژیم غذایی‌اش دروغ گفته تقاضای غرامتی 150 هزار پوندی کرده است!
کیت وینسلت 33 ساله حتی گفته که به دنبال توقیف دیلی میل است تا از انتشار دوباره اکاذیب جلوگیری شود. (می‌بینید رفتارها چقدر شبیه یکدیگر است! ) در این مقاله با تیتر «آیا باید کیت وینسلت اسکار را به خاطر بهترین هنرپیشه جهان بودن ببرد؟» این ادعا مطرح شده که وینسلت تمرینات ورزشی لازم را برای روی فرم ماندن انجام نداده است. موضوع بحث مقاله مذکور بر سر نقل قولی از مجله ELLE است که در آن وینسلت گفته: «من به باشگاه نمی‌روم زیرا وقت این کار را ندارم؛ اما هر روز در خانه حدود 20 دقیقه یا بیشتر از طریق دی وی دی‌های مربوط ورزش می‌کنم.»
دیلی میل، درواقع روش روی فرم ماندن کیت وینسلت را به سخره گرفته است. حقیقت این است که کیت وینسلت را می‌شود شاکی حرفه‌ای مطبوعات دانست. سال 2007 هم وینسلت از مجله Grazia به دلیل ادعایش مبنی بر این که او به پزشک تغذیه مراجعه کرده، شکایت کرده بود. ماجرای آن شکایت این طور تمام شد که نشریه مذکور عذرخواهی کرد و پذیرفت که وینسلت برای درمان مشکل گردنش به سراغ پزشک رفته است. اما حالا که وینسلت صاحب اسکار بهترین بازیگر زن برای فیلم «خواننده» شده، شکایتش هم طبیعتاً بزرگتر و پرحاشیه‌تر شده. ماجرای شکایت از مطبوعات، همان‌قدر که در ایران رایج است، در آمریکا هم رایج است. با این فرق که در ایران معمولاً سیاستمداران و مسئولان دولتی شاکیان مطبوعاتند و در جاهای دیگر دنیا ستاره‌های مشهور و به قول معروف «سلبریتی‌ها».
کایرا نایتلی نیز دو سال قبل از دیلی میل به دلیل تحریف سخنانش شکایت کرده بود. دیلی میل مدعی شده بود که او از سوء تغذیه رنج می‌برد. این روزنامه در مقاله‌ای عکسی از هنرپیشه فیلم دزدان دریای کارائیب را چاپ کرده و در مورد دختری که از سوء تغذیه جان داده بود مطالبی آورده و عنوان کرده بود این هنرپیشه درمورد سوء تغذیه خود دروغ می‌گوید؛ در صورتی که نایتلی بارها اعلام کرده بود که لاغری او طبیعی است. سخنگوی نایتلی در مصاحبه‌ای بیان کرده بود که این روزنامه قصد داشته این هنرپیشه را به لاغری بیش از حد متهم کند. ماجرای شکایت‌های جنیفر لوپز و مارک آنتونی، لیزا ماری پریسلی فرزند الویس پریسلی و جسیکا سیمپسون از رسانه‌ها هم هرکدام برای خودشان ماجراهای جالب توجهی هستند. موضوع اغلب این شکایت‌ها، ورود به حریم خصوصی افراد است که در مورد شخصیت‌های مشهوری چون بازیگران و نشر آنها در مجلات به اصطلاح زرد در همه کشورها دیده می‌شود و مسئله‌ای تقریباً جهانی است.
شیوه مقابله با چنین شایعه‌هایی نیز معمولاً یا سکوت است یا شکایت؛ هرچند آخر و عاقبت شکایت هم معمولاً به پایان شایعه‌ها منجر نمی‌شود. همان‌طور که در سال‌های اخیر در کشور ما هم انتشار بلوتوث از بازیگران مشهور به یک آسیب جدی تبدیل شده است و همین چند روز قبل، هنرپیشه معروف سینما، مهناز افشار هم به دلیل انتشار بلوتوث‌های جعلی به مراجع قانونی شکایت کرده است.
وقتی کیت وینسلت فقط بخاطر انتشار مقاله‌ای درباره رژیم لاغری‌اش از روزنامه دیلی میل شکایت می‌کند، چرا نباید مهرداد بذرپاش بخاطر این همه «تخریب» از روزنامه خبر شکایت نکند؟
وینسلت در برگه‌هایی که به دادگاه عالی لندن ارائه کرده مدعی است مقاله دیلی میل اعتبار حرفه‌ای و خصوصی او را خدشه‌دار کرده است. او به دلیل ادعای این روزنامه مبنی بر این که وی درباره رژیم غذایی‌اش دروغ گفته تقاضای غرامتی 150 هزار پوندی کرده است!
کیت وینسلت 33 ساله حتی گفته که به دنبال توقیف دیلی میل است تا از انتشار دوباره اکاذیب جلوگیری شود. (می‌بینید رفتارها چقدر شبیه یکدیگر است! ) در این مقاله با تیتر «آیا باید کیت وینسلت اسکار را به خاطر بهترین هنرپیشه جهان بودن ببرد؟» این ادعا مطرح شده که وینسلت تمرینات ورزشی لازم را برای روی فرم ماندن انجام نداده است. موضوع بحث مقاله مذکور بر سر نقل قولی از مجله ELLE است که در آن وینسلت گفته: «من به باشگاه نمی‌روم زیرا وقت این کار را ندارم؛ اما هر روز در خانه حدود 20 دقیقه یا بیشتر از طریق دی وی دی‌های مربوط ورزش می‌کنم.»
دیلی میل، درواقع روش روی فرم ماندن کیت وینسلت را به سخره گرفته است. حقیقت این است که کیت وینسلت را می‌شود شاکی حرفه‌ای مطبوعات دانست. سال 2007 هم وینسلت از مجله Grazia به دلیل ادعایش مبنی بر این که او به پزشک تغذیه مراجعه کرده، شکایت کرده بود. ماجرای آن شکایت این طور تمام شد که نشریه مذکور عذرخواهی کرد و پذیرفت که وینسلت برای درمان مشکل گردنش به سراغ پزشک رفته است. اما حالا که وینسلت صاحب اسکار بهترین بازیگر زن برای فیلم «خواننده» شده، شکایتش هم طبیعتاً بزرگتر و پرحاشیه‌تر شده. ماجرای شکایت از مطبوعات، همان‌قدر که در ایران رایج است، در آمریکا هم رایج است. با این فرق که در ایران معمولاً سیاستمداران و مسئولان دولتی شاکیان مطبوعاتند و در جاهای دیگر دنیا ستاره‌های مشهور و به قول معروف «سلبریتی‌ها».
کایرا نایتلی نیز دو سال قبل از دیلی میل به دلیل تحریف سخنانش شکایت کرده بود. دیلی میل مدعی شده بود که او از سوء تغذیه رنج می‌برد. این روزنامه در مقاله‌ای عکسی از هنرپیشه فیلم دزدان دریای کارائیب را چاپ کرده و در مورد دختری که از سوء تغذیه جان داده بود مطالبی آورده و عنوان کرده بود این هنرپیشه درمورد سوء تغذیه خود دروغ می‌گوید؛ در صورتی که نایتلی بارها اعلام کرده بود که لاغری او طبیعی است. سخنگوی نایتلی در مصاحبه‌ای بیان کرده بود که این روزنامه قصد داشته این هنرپیشه را به لاغری بیش از حد متهم کند. ماجرای شکایت‌های جنیفر لوپز و مارک آنتونی، لیزا ماری پریسلی فرزند الویس پریسلی و جسیکا سیمپسون از رسانه‌ها هم هرکدام برای خودشان ماجراهای جالب توجهی هستند. موضوع اغلب این شکایت‌ها، ورود به حریم خصوصی افراد است که در مورد شخصیت‌های مشهوری چون بازیگران و نشر آنها در مجلات به اصطلاح زرد در همه کشورها دیده می‌شود و مسئله‌ای تقریباً جهانی است.
شیوه مقابله با چنین شایعه‌هایی نیز معمولاً یا سکوت است یا شکایت؛ هرچند آخر و عاقبت شکایت هم معمولاً به پایان شایعه‌ها منجر نمی‌شود. همان‌طور که در سال‌های اخیر در کشور ما هم انتشار بلوتوث از بازیگران مشهور به یک آسیب جدی تبدیل شده است و همین چند روز قبل، هنرپیشه معروف سینما، مهناز افشار هم به دلیل انتشار بلوتوث‌های جعلی به مراجع قانونی شکایت کرده است.
گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
www.seemorgh.com/culture
منبع: khabaronline.ir