جام جم آنلاین: مرا بسود و فرو ریخت هر چه دندان بود / نبود دندان، لابل چراغ تابان بود... این بیت كه انگار همین دیروز سروده شده و در خاطره و حافظه تاریخی بسیاری از ایرانیان ثبت شده است متعلق به پدر شعر فارسی یعنی حضرت ابوعبدالله جعفربن‌محمد رودكی است كه در قرن چهارم می‌زیسته است.
روز گذشته آن طور كه برخی از خبرگزاری‌ها مخابره كرده بودند مقبره و محوطه آرامگاه جناب آقای رودكی كه در روستای پنجرودك در 170 كیلومتری شمال شهر دوشنبه پایتخت كشور همزبان و دوست تاجیكستان قرار دارد بشدت دچار آسیب شده است و حتی شایعاتی نیز مبنی بر تخریب و سرقت تندیس رودكی نیز مخابره شد و به طور كلی گویا واقعا بیت آغازین این یادداشت از جناب رودكی درباره خود ایشان به طور كامل اجرا شده است: بسود و فرو ریخت هر چه دندان بود!
این خبر در ایران بازتاب گسترده‌ای داشت حتی برخی خبرگزاری‌ها آن را به نقل از منابع آگاه و ناآگاه ساعاتی بعد تكذیب كردند و نوشتند كه مقبره آسیب جدی ندیده و در تاجیكستان بشدت از آن محافظت می‌شود.
یكی از همین بازخوردهای سریع مربوط به رئیس مركز گسترش زبان فارسی بود كه ایشان در ابتدا ضمن اظهار بی‌اطلاعی از چنین رخدادی گفته بودند كه در اسرع وقت این ماجرا را پیگیری می‌كنند كه البته جای تقدیر فراوان دارد، چراكه بزرگانی چون ابوعبدالله رودكی اگرچه در جغرافیای مرزی و سیاسی امروز ایران قرار ندارند، اما جغرافیای بزرگ فرهنگی و هویتی ایران زمین وامدار و وابسته به چنین بزرگانی است كه در طول تاریخ برگ‌های زرین و ارزشمندی بر ثروت ملی ما افزوده‌اند.
اما نكته دیگری هم در این میان وجود دارد و این نكته چیزی نیست جزء همان ضرب‌المثل معروف كه می‌گوید: فریضه چو آمد، نافله برخاست. البته مسوولان محترم و از جمله رئیس مركز گسترش زبان فارسی خیلی بهتر از نگارنده این سطور می‌دانند كه مضمون و محتوای این ضرب‌المثل به‌گونه‌های مختلفی بیان شده مانند این كه آنجا كه آب است تیمم باطل است و ...
اما غرض آن است كه ای كاش جناب رئیس مركز گسترش زبان فارسی و دیگر مسوولان محترم و مرتبط در اسرع وقت یك نوك پا به طوس و آرامگاه حكیم ابوالقاسم فردوسی طوسی نیز بروند و نیم نگاهی به محوطه، سنگ‌های آرامگاه و حتی موزه‌ای كه در زیرزمین آن وجود دارد بیندازند یا یك نوك پای دیگر به همدان و آرامگاه بوعلی و باباطاهر بروند كه تقریبا از نظر معماری اصیل و جاذب و آثار فاخر فرهنگی عریان شده است. البته بناهای فرهنگی تاریخی و آرامگاه‌های مختلف و متعدد دیگری نیز وجود دارد كه به قول آقای رودكی نیاز به «ارتودنسی» فوری دارد.
این خبر در ایران بازتاب گسترده‌ای داشت حتی برخی خبرگزاری‌ها آن را به نقل از منابع آگاه و ناآگاه ساعاتی بعد تكذیب كردند و نوشتند كه مقبره آسیب جدی ندیده و در تاجیكستان بشدت از آن محافظت می‌شود.
یكی از همین بازخوردهای سریع مربوط به رئیس مركز گسترش زبان فارسی بود كه ایشان در ابتدا ضمن اظهار بی‌اطلاعی از چنین رخدادی گفته بودند كه در اسرع وقت این ماجرا را پیگیری می‌كنند كه البته جای تقدیر فراوان دارد، چراكه بزرگانی چون ابوعبدالله رودكی اگرچه در جغرافیای مرزی و سیاسی امروز ایران قرار ندارند، اما جغرافیای بزرگ فرهنگی و هویتی ایران زمین وامدار و وابسته به چنین بزرگانی است كه در طول تاریخ برگ‌های زرین و ارزشمندی بر ثروت ملی ما افزوده‌اند.
اما نكته دیگری هم در این میان وجود دارد و این نكته چیزی نیست جزء همان ضرب‌المثل معروف كه می‌گوید: فریضه چو آمد، نافله برخاست. البته مسوولان محترم و از جمله رئیس مركز گسترش زبان فارسی خیلی بهتر از نگارنده این سطور می‌دانند كه مضمون و محتوای این ضرب‌المثل به‌گونه‌های مختلفی بیان شده مانند این كه آنجا كه آب است تیمم باطل است و ...
اما غرض آن است كه ای كاش جناب رئیس مركز گسترش زبان فارسی و دیگر مسوولان محترم و مرتبط در اسرع وقت یك نوك پا به طوس و آرامگاه حكیم ابوالقاسم فردوسی طوسی نیز بروند و نیم نگاهی به محوطه، سنگ‌های آرامگاه و حتی موزه‌ای كه در زیرزمین آن وجود دارد بیندازند یا یك نوك پای دیگر به همدان و آرامگاه بوعلی و باباطاهر بروند كه تقریبا از نظر معماری اصیل و جاذب و آثار فاخر فرهنگی عریان شده است. البته بناهای فرهنگی تاریخی و آرامگاه‌های مختلف و متعدد دیگری نیز وجود دارد كه به قول آقای رودكی نیاز به «ارتودنسی» فوری دارد.
گردآوری: گروه فرهنگ وهنرسیمرغ
www.seemorgh.com/culture
منبع: jamejamonline.ir