نمایشگاهی جدید در کلیسایی در رم نوری تازه بر شیوه نقاشی کاراواجو می‌تاباند.
به گزارش خبرآنلاین، این نمایشگاه که در پلاتزو ونیزیا برگزارشده، روی 3 اثر مهم کاراواجو تمرکز دارد. این 3 اثر عبارتند از «شهادت سن ماتئو»، «فراخوادن سن ماتئو» و «سن ماتئو و فرشته».
این نمایشگاه نظریه دیوید هاکنی، هنرمند بریتانیایی مبنی بر استفاده کاراواجو از نوعی عکاسی ابتدایی را تائید می‌کند.
هاکنی در کتاب «دانش مخفی» که سال 2001 منتشر شد ادعا کرده بود بسیاری از هنرمندان بزرگ کلاسیک برای طراحی و ترکیب‌بندی نقاشی های خود از تکنیک تاریکخانه و ابزار بصری بهره می‌بردند.
در این نمایشگاه جدول‌ها، آینه‌ها و جعبه‌های پرتوافکن به نمایش درآمده و نشان می‌دهد کاراواجو برای نقاشی‌هایش از «دوربین آبسکورا» استفاده می کرده است.
«دوربین آبسکورا» یا «دوربین سوراخ سوزنی» که با نام «دوربین ثابت‌کننده تصویر» و «جعبه تاریک» هم شناخته می‌شود دستگاهی بود که در آن نور از روزنه‌ای بر جسمی تابیده می‌شد و تصویر آن روی پرده‌ای منعکس می‌شد.
این نظریه اگر ثابت شود، نشان می‌دهد کاراواجو 200 سال پیش از اختراع دوربین از این شیوه اولیه عکاسی بهره می‌برده و دلیل واقعی بودن بسیاری از نقاشی‌های او همین بوده است.
این نظریه همچنین دلیل «چپ دست» بودن بسیاری از سوژه‌های نقاشی‌های این هنرمند بزرگ دوران رنسانس را نشان می‌دهد، تصویری که «دوربین آبسکورا» منعکس می‌کند برعکس حالت واقعی اجسام است.
دکتر جان اسپایک، متخصص آثار کاراواجو و ساکن فلورانس که نظریه هاکنی را دنبال می‌کند گفت کار این هنرمند شبیه گالیله بود، هر دو میل و خواسته‌ای یکسان داشتند.
وی افزود: «گالیله روی ساخت تلسکوپ کار می‌کرد، همه آنها شیفته دیدن و تماشا کردن بودند.»
آزمایش مادون قرمز و اشعه ایکس روی تابلو «فراخواندن سن ماتئو» دو دایره اسرارآمیز را در پایین نقاشی نشان می‌دهد و به نظر می‌رسد کاراواجو آن دو را با استفاده از پرگار کشیده است.
اسپایک افزود: «شاید می‌خواسته دو پنجره بکشد اما بعد نظرش عوض شده، هیچ نظر قطعی نداریم.» این هنرمند که «مشهورترین نقاش رم» است پس از 400 سال همچنان اهالی هنر را شگفت‌زده و مجذوب می‌کند.
سال گذشته به مناسبت چهارصدمین سالگرد مرگ کاراواجو چندین نمایشگاه از آثار او برگزار کرد.
گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
www.seemorgh.com/culture
منبع: khabaronline.ir