به بهانه ارائه آثار داوود امدادیان در موزه Orangenie
آثار داوود امدادیان، نقاش فقید ایرانی، در کنار آثار نقاشان بزرگ جنبش هنر مدرن (رنوار، پیکاسو، مانه، ماتیس، مونه، گوگن و سزان) به نمایش گذارده شد.
این نمایشگاه، که عنوان «کودکان مدل از رنوار تا آردیتی» را بر خود دارد، در موزه Orangenie پاریس چندی پیش افتتاح شد.
هدف این نمایشگاه و کاتالوگ زیبای آن، کشف و نمایش تجربیات فرزندانی است که والدین هنرمندشان، آنان را روی تابلو به تصویر آورده اند یا تندیس‌شان را آفریده اند. نقاشانی نظیر رنوار یا موریس دنی بارها فرزندان خود را در حین مشغولیات روزانه نقاشی کرده اند.
در حالی که رشته تاریخ هنر- به طور معمول- به بحث جدی زیبایی شناسی و علمی در هنر می‌پردازد، این بار جنبه احساسی و انسانی هنرمند را مطرح می‌کند. داستان‌های نقل شده توسط این راویان کوچک، ما را به عمق دنیای هنرمندان بزرگی نظیر کلود مونه، ماری کاسات، هانری روسو، هانری ماتیس یا پابلو پیکاسو می‌کشاند.
تابلوها و مجسمه‌های این نمایشگاه از میان هنرمندان اواخر قرن نوزدهم تا به امروز انتخاب شده اند.
به همراه این نمایشگاه فیلمی مستند، تهیه شده توسط نوه پیکاسو، با بازماندگان این هنرمندان به گفت وگو می‌نشیند: امانوئل والس، مایا پیکاسو، پیر آردیتی، ژان پل بلموندو، یاشار آذر و نگار امدادیان از خاطرات و تجربیات خود، در رابطه با پدر هنرمندشان، حکایت می‌کنند.
این نمایشگاه، که عنوان «کودکان مدل از رنوار تا آردیتی» را بر خود دارد، در موزه Orangenie پاریس چندی پیش افتتاح شد.
هدف این نمایشگاه و کاتالوگ زیبای آن، کشف و نمایش تجربیات فرزندانی است که والدین هنرمندشان، آنان را روی تابلو به تصویر آورده اند یا تندیس‌شان را آفریده اند. نقاشانی نظیر رنوار یا موریس دنی بارها فرزندان خود را در حین مشغولیات روزانه نقاشی کرده اند.
در حالی که رشته تاریخ هنر- به طور معمول- به بحث جدی زیبایی شناسی و علمی در هنر می‌پردازد، این بار جنبه احساسی و انسانی هنرمند را مطرح می‌کند. داستان‌های نقل شده توسط این راویان کوچک، ما را به عمق دنیای هنرمندان بزرگی نظیر کلود مونه، ماری کاسات، هانری روسو، هانری ماتیس یا پابلو پیکاسو می‌کشاند.
تابلوها و مجسمه‌های این نمایشگاه از میان هنرمندان اواخر قرن نوزدهم تا به امروز انتخاب شده اند.
به همراه این نمایشگاه فیلمی مستند، تهیه شده توسط نوه پیکاسو، با بازماندگان این هنرمندان به گفت وگو می‌نشیند: امانوئل والس، مایا پیکاسو، پیر آردیتی، ژان پل بلموندو، یاشار آذر و نگار امدادیان از خاطرات و تجربیات خود، در رابطه با پدر هنرمندشان، حکایت می‌کنند.
آشنایی با داوود امدادیان
برگزارکننده این نمایشگاه آقای امانوئل برئون- رئیس موزه Orangenie- درباره اولین ملاقاتش با داوود امدادیان چنین می‌گوید: «در 1986، روزی برای شرکت در یک کنفرانس به ساختمان یونسکو در پاریس رفتم. در حالی که از یک سالن مدرن و سرد- مثل بیشتر ساختمان‌های جدید- عبور می‌کردم، نگاهم به تابلوهایی بزرگی کشیده شد که سوژة اصلی آنها درختانی ژرف و بی انتها بود و سطح تمامی تابلوها را دربر می‌گرفت. این نقاشی‌ها متعلق به نقاشی ایرانی بود که با نام او آشنایی نداشتم. در میان آثار دیگر هنرمندان این سالن نگاه من فقط مبهوت درختان داوود امدادیان بود. باری، مثل انداختن یک بطری شیشه ای به دریا، شماره تلفن خود را همراه با چند جمله در دفترچه مخصوص هنرمندان برای امدادیان نوشتم، به امید این که روزی از آتلیه او دیدن کنم. چند صباحی بعد نقاش این تابلوهای جادویی با من تماس گرفت و به آتلیه اش دعوتم کرد. به منزل و آتلیه او، واقع در محله 19 پاریس، رفتم. او در نهایت گرمی و تواضع، من را به داخل آتلیه، که فضایی شبیه کارگاه‌های قرن نوزدهمی داشت، دعوت کرد. او با چهره اصیل و ریش پرپشتش، که نمادی از شغلش بود، خجالتی به نظر می‌رسید. بوی خوش رنگ روغن فضا را پر کرده بود. با دیدن تابلوها و دیوارهای بلند و آن درختان اعجاب برانگیز، دوباره همان احساس شیفتگی به سراغم آمد ...».
داوود امدادیان (2005-1966)، متولد تبریز، در 1975 به اتفاق همسر هنرمند خود- سهیلا نیکنام- به پاریس رفت تا به تحصیلات خود، همراه با فعالیت‌های هنری در سطح بین‌المللی، ادامه دهد. از آن به بعد همیشه ساکن پاریس باقی ماند.
هرچند داوود امدادیان برای دوستدارانش به عنوان نقاشی عاشق طبیعت شناخته شده، در این نمایشگاه، درختان جای خود را به عزیزانی دیگر یعنی فرزندان او (یاشار آذر و نگار امدادیان) سپرده اند. هنر صورتگری نزد امدادیان همچون کارهای دیگرش نشانی است از تبحر او در فضاسازی- رنگ پردازی و نور.
نمایشگاه «کودکان مدل از رنوار تا آردیتی» در موزه Orangenie پاریس، از 25 نوامبر 2009 تا 8 مارس 2010، برقرار است.
برگزارکننده این نمایشگاه آقای امانوئل برئون- رئیس موزه Orangenie- درباره اولین ملاقاتش با داوود امدادیان چنین می‌گوید: «در 1986، روزی برای شرکت در یک کنفرانس به ساختمان یونسکو در پاریس رفتم. در حالی که از یک سالن مدرن و سرد- مثل بیشتر ساختمان‌های جدید- عبور می‌کردم، نگاهم به تابلوهایی بزرگی کشیده شد که سوژة اصلی آنها درختانی ژرف و بی انتها بود و سطح تمامی تابلوها را دربر می‌گرفت. این نقاشی‌ها متعلق به نقاشی ایرانی بود که با نام او آشنایی نداشتم. در میان آثار دیگر هنرمندان این سالن نگاه من فقط مبهوت درختان داوود امدادیان بود. باری، مثل انداختن یک بطری شیشه ای به دریا، شماره تلفن خود را همراه با چند جمله در دفترچه مخصوص هنرمندان برای امدادیان نوشتم، به امید این که روزی از آتلیه او دیدن کنم. چند صباحی بعد نقاش این تابلوهای جادویی با من تماس گرفت و به آتلیه اش دعوتم کرد. به منزل و آتلیه او، واقع در محله 19 پاریس، رفتم. او در نهایت گرمی و تواضع، من را به داخل آتلیه، که فضایی شبیه کارگاه‌های قرن نوزدهمی داشت، دعوت کرد. او با چهره اصیل و ریش پرپشتش، که نمادی از شغلش بود، خجالتی به نظر می‌رسید. بوی خوش رنگ روغن فضا را پر کرده بود. با دیدن تابلوها و دیوارهای بلند و آن درختان اعجاب برانگیز، دوباره همان احساس شیفتگی به سراغم آمد ...».
داوود امدادیان (2005-1966)، متولد تبریز، در 1975 به اتفاق همسر هنرمند خود- سهیلا نیکنام- به پاریس رفت تا به تحصیلات خود، همراه با فعالیت‌های هنری در سطح بین‌المللی، ادامه دهد. از آن به بعد همیشه ساکن پاریس باقی ماند.
هرچند داوود امدادیان برای دوستدارانش به عنوان نقاشی عاشق طبیعت شناخته شده، در این نمایشگاه، درختان جای خود را به عزیزانی دیگر یعنی فرزندان او (یاشار آذر و نگار امدادیان) سپرده اند. هنر صورتگری نزد امدادیان همچون کارهای دیگرش نشانی است از تبحر او در فضاسازی- رنگ پردازی و نور.
نمایشگاه «کودکان مدل از رنوار تا آردیتی» در موزه Orangenie پاریس، از 25 نوامبر 2009 تا 8 مارس 2010، برقرار است.
اثر داوود امدادیان
نقاشی پیکاسو
تهیه شده توسط: مجله تندیس/ ترانه صاحب
www.seemorgh.com/culture
اختصاصی سیمرغ
مطالب پیشنهادی:
معرفی حسین والامنش، هنرمند ایرانی مقیم استرالیا (عکس آثار)
ویدئو اینستالیشن‌های تونی اورسلر (+عکس)
ماریا لاسنیگ: حس می‌كنم، پس هستم
تشابه و تناقض در تصاویر ریچارد دئون
پوسترهای مرکز نمایش CDN فرانسه