نظام آباد: آسیب دیدگی، بازنشستگی یا غم اندوه زمانی بر مشهورترین نامهای دنیای فوتبال عارض شده و وجوه احساساتی از شخصیت آنان را نمایان می کند. این رسم همیشگی فوتبال در پایان هر فصل است: برترین ها مشخص، جام ها تقسیم و همیشه تنها یکی برنده می شود و در سمت مقابل خیل ناکامان. پنجشنبه شب ایوان دلاپنتا بازی ساز سابق بارسلونا و لاتزیو و بازیکن فعلی اسپانیول در کنفرانس خبری که قرار بود بازنشستگی خود را اعلام کند بغضش ترکید و مقابل خبرنگارانی گریست که جز احساس همدردی با بازیکنی که در دوران اوج نابغه کاتالان محسوب می شد از دستشان بر نمی آمد.
برخی از این صحنه ها بیشتر در ذهن می ماند. موارد نادری که چرخش های ناگهانی در سرنوشت لحظاتی از یاس و یا خوشحالی به وجود می آورد. می توان قاطعانه گفت که درهیچ ورزش دیگری به اندازه فوتبال چنین لحظاتی از ابراز احساسات ناب خلق نمی شود.
اشکهای گازا
در صحنه ای که به یقین مشهورترین نمایش احساسات در زمین فوتبال محسوب می شود، پل گاسکوئین هافبک مطرح تیم ملی انگلستان پس از دریافت دومین کارت زرد و پی بردن به این حقیقت که از بازی در فینال جام جهانی 1990 محروم خواهد بود در میانه زمین چمن ورزشگاه دل آلپی تورین گریست.
در حالی که بازی انگلستان در دیدار نیمه نهایی جام جهانی 1990 برابر آلمان گره خورده بود و مسابقه با نتیجه 1- 1 ادامه داشت، پل گاسکوئین با توماس برتولد درگیر و بلافاصله با کارت زردی از سوی داور جریمه شد. این بدان معنی بود که در صورت پیروزی انگلستان وصعود به فینال، پل گاسکوئین در مهمترین دیدار فوتبال غایب خواهد بود. تصویر او در حالی که اشک می ریخت از بیاید ماندنی ترین لحظات جام های جهانی محسوب می شود هر چند که انگلستان در ضربات پنالتی حذف شد و آلمان به فینال صعود کرد و در نهایت جام قهرمانی را به خانه برد.
دلتنگی روماریو
پس از آنکه گل های روماریو برزیل را به فتح جام جهانی 1994 امریکا رهنمون کرد، همگان او را بهترین مکمل ریوالدو و رونالدو 21 ساله در حفظ عنوان قهرمانی چهارسال بعد می دانستند. اما مرد پرتلاش خط حمله برزیل به هنگام آماده سازی جهت حضور در جام جهانی 1998 دچار مصدومیت عضلانی شد و از آن زمان رقابتی شدید با زمان را آغاز کردتا بتواند در ترکیب تیم ماریو زاگالو جایی داشته باشد. اما پاهای این فوتبالیست 32 ساله توان گذشته را نداشت. چشمان روماریو، یک روز پیش از اعلام اسامی تیم ملی برزیل، وقتی فهمید جایی در میان بازیگران برزیلی جام جهانی 98 ندارد پر از اشک شد.
رونالدو و اندوه مصدومیت ها
بدون شک رونالدو تا پیش از آنکه نخستین مصدومیت جدی زانو در نوامبر 1999 در لباس اینتر او را شش ماه از میادین دور کند بهترین بازیکن جهان محسوب می شد. "پدیده" پس از مصدومیت طولانی در آوریل همان سال برابر لاتزیو به میدان بازگشت، اما فاجعه اتفاق افتاد. زانوی رونالدو تاب نیاورد و رونالدو در استادیوم المپیک در حالی که پایش را در دست گرفته بود از درد فریاد می کشید. اشکهای رونالدو در حالی که به بیرون زمین انتقال داده می شد از یادها نمی رود. اگرچه رونالدو بعد از بهبودی با برزیل قهرمان جهان (2002) شد و بعدها به عضویت رئال مادرید درآمد اما بسیاری بر این باورند که رونالدو هیچ گاه رونالدو همیشگی نشد. چشمان رونالدو یک بار دیگر آن هم اوایل امسال به هنگام اعلام بازنشستگی خود غرق در اشک شد.
شهر رم مارادونا را به گریه می اندازد
ایتالیا در سال 1990 یک ماه مرکز توجه دنیای فوتبال بود. لاجوردی پوشان در نیمه نهایی میزبان آرژانتین بودند و همه ایتالیایی های دوستدار فوتبال چشم به فتح جام داشتند. با این همه ستاره آرژانتینی ناپولی در ورزشگاه سان پائولو و برابر تماشاگرانی که به او عشق می ورزیدند ایتالیا را از دور رقابت ها حذف کرد.
آن روز عصر ایتالیایی ها پارچه نوشته هایی را برافراشته بودند که بر روی آن نوشته شده بود، "دیگو تو را دوست داریم، اما ایتالیا پدر ماست." اما در رم و به هنگام دیدار فینال اوضاع فرق می کرد. پس از آنکه آلمان آرژانتین را یک بر صفر شکست داد، هواداران ایتالیا که مارادونا باعث حذف تیمشان شده بود به هنگام اهدای مدال نقره به مارادونا او را هو کردند. البته مارادونا پیش از این اقدام تماشاگران و به دلیل از دست دادن عنوان قهرمانی اشک می ریخت.
کوفور و مصیبت لحظه آخر
فینال لیگ قهرمانان اروپا واقعه ای است که هیچ گاه ازکتاب وقایع فوتبال پاک نمی شود و این نامیرایی را مدیون دو گلی است که منچستریونایتد در وقت اضافی برابر بایرن مونیخ در نیوکمپ به ثمر رساند. در حالی که شیاطین سرخ از این واقعه به خوبی یاد می کنند، بازیکنانی از بایرن شبها در حالی که عرق سرد بر آنها نشسته با کابوس ضربه نوک پا اولگونار سولشار از خواب بیدار می شوند. کاپیتان لوتار ماتئوس افسانه ای با این فکر بر روی نیمکت نشست که وظیفه اش را انجام داده اما دقایقی بعد یارانش شکست را از میان آرواره های پیروزی به چنگ آوردند. واکنش بایرن مونیخ را در رفتار ساموئل کوفور می توان خلاصه کرد. پس از گل گل دوم کوفور مدافع بایرن با عصبانیت مشت بر چمن ورزشگاه می کوبید اما لحظاتی بعد اشک از چشمانش سرازیر شد.
احساسات شکننده فرانکو
فرانکو بارزی به بهترین دفاع تاریخ فوتبال بودن در عین مصالحه ناپذیری شهرت دارد. اما او در بیش از دو مورد نقاب از چهره برداشت تا عمق احساسات خود را نشان دهد. واکنش بارزی پس از پنالتی ناموفق او در جام جهانی 1994 مقابل برزیل که آخرین حضور او در تیم ملی ایتالیا به شمار می رفت نشان از غم تسلی ناپذیر این مدافع خوددار بود. بار دیگر در سال 1997 و در دیدار خداحافظی خود با میلان در سن سیرو، ورزشگاهی که دو دهه او را تشویق کرده بود، بارزی آنچنان گریست که سیلویو برلوسکونی مالک بی رحم باشگاه هم تحت تاثیر قرار گرفت.
میهن پرستی از نوع کره شمالی
هیچ کس در جام جهانی 2010 شانسی برای کره شمالی آن هم پس از قرار گرفتن در گروهی که برزیل، پرتغال و ساحل عاج در آن قرار داشتند قائال نبود. در نخستین دیدار کره شمالی برابر پرتغال به هنگامی که بازیکنان دو تیم در زمین ایستاده بودند در حین نواخته شدن سرود ملی کره شمالی جونگ تائه سه اختیار خود را از دست داده و گریست. این درحالی بود که دوربین های تلویزیونی مشغول حرکت بر روی چهره بازیکنان دو تیم بود و بیش از یک میلیارد نفر اشکهای خوشحالی او را از حضور در بزرگترین رویداد دنیای فوتبال به نظاره نشستند.
جونک تائه سه در ژاپن به دنیا آمده و برای بدست آوردن تابعیت کره شمالی جنگیده بود و از اینکه نماینده کره شمالی در عرصه جهانی محسوب می شد در پوست خود نمی گنجید.
ندود و بالاک
پل گاسکوئین باوجود حذف تیمش از جام جهانی 1990 از دو اخطاره شدن وعدم همراهی تیمش در دیدار بعدی می گریست اما میشائیل بالاک هافبک بین المللی آلمانها، در دیدار نیمه نهایی جام جهانی 2002، دقایقی پس از دریافت کارت زردی که به معنی عدم حضور او در دیدار فینال بود، گل پیروزی بخش تیمش مقابل کره جنوبی را به ثمر رساند تا هم تیمی هایش لذت حضور در فینال را تجربه کنند. لحظاتی پس از آنکه آلمانها با پیروزی زمین را ترک کردند، این حقیقت که بالاک نمی تواند در آنچه برای دست یافتن به آن تلاش کرده شریک باشد موجب شد تا اشکهای بالاک سرازیر شود.مشابه این اتفاق در سال 2003 رخ داد. پاول ندود که می دانست اگر یوونتوس رئال را شکست دهد و به دیدار فینال راه پیدا کند او به دلیل دو اخطاره بودن در آن بازی حضور نخواهد داشت گل برتری تیمش را به ثمر رساند و هم تیمی هایش را به دیدار مقابل میلان راهنمایی کرد و پس از به ثمر رساندن گل چشمانش غرق در اشک شد.
طغیان غم و اندوه پالومبو
اوایل این ماه سامپدوریا پس از شکست مقابل پالرمو به سری بی سقوط کرد، اما غم و اندوه کاپیتان سامدوریا آنجلو پالومبو تسلی ناپذیر می نمود. او در حرکتی که نشان از قدردانی او از هواداران بود مقابل تمامی سکوها ایستاد و برای تماشاگران کف زد. با هر قدمی پالومبو بیشتر احساساتی و چشمانش قرمز تر می شد. این حرکت کاپیتان سامپدوریا ناگهانی و بداهه نبود. بلکه برآیند فصل دردناکی بود که پالومبو با تمام وجود تلاش کرد تا از پایان دردناک آن جلوگیری کند. اگر مدیر باشگاه سامپدوریا ریکاردو گارونه به اندازه پالومبو در حفظ کاسانو و جیان پائولو پادزینی تلاش می کرد، هواداران این تیم در جنوا چنین فصل دردناکی را تجربه نمی کردند.
لحظه خوشحالی پله نوجوان
مربیان و بازیکنان بسیاری پس از بدست آوردن جوایز ارزنده فوتبال گریستند اما کمتر کسی خوشحالی خود را محزون تر و در عین حال به جا تر از مهاجم جوان برزیل در سال 1958 به نمایش گذاشته است. بازیکنی 17 ساله که به زودی به یکی از سرشناس ترین چهره های دنیای فوتبال تبدیل می شد، در فینال جام جهانی سوئد دو گل مقابل میزبان به ثمر رساند و نخستین جام جهانی را برای برزیل به ارمغان آورد. هم تیمی های پله در حالی که او را بر روی دست گرفته و به بالا پرتاب می کردند ورزشگاه را دور زدند. پله ای که نمی تواست خود را کنترل کند و اشک ریزان بر بالای دست هم تیمی هایش به پرواز در می آمد و خبر از طلوع ستاره ای در دنیای فوتبال می داد.