فوتبال یک فعالیت اجتماعی است، هم انجام آن جمعی است و هم توجه بخش بسیار بزرگی از جامعه را به دنبال خود دارد. باشگاه های بزرگ و موفق جهان به این نکته توجه کرده اند که برای در آمد زائی لازم است با همان جامعه ای که از آن رشد کرده اند، روابط مستحکم و دو طرفه ای شکل دهند. از مشکلات ریشه ای باشگاه داری در ایران، نوع رویکرد باشگاه ها به جامعه است.
نام گذاری با پسوند ظاهری و بدون معنی فرهنگی-ورزشی و نامیدن تیم ها به نام شهرستان هائی که باشگاه در آنجا فعالیت می کند، نهایت رویکرد باشگاه ها به جامعه ای است که در آن کار و کسب در آمد می کنند.
در تحلیل چند چالش پیش روی باشگاه ها، به کرات می بینیم که از این عامل ریشه ای یعنی انفصال از جامعه، غفلت ورزیده می شود. مشکلاتی که می توان آنها را از این دیدگاه مورد بررسی قرار داد گسترده هستند و شاید در نگاه اول، ریشه برخی از آنها مرتبط با ارتباط بیرونی باشگاه با جامعه به نظر نیاید؛ نمونه هائی از آنها عبارتند از: استقبال پر نوسان مردم از مسابقات، تغییرات سریع بین تشویق و تخریب در شعارهای سکوها، کاهش وفاداری بازیکنان به باشگاه ها و حتی عدم درآمد زائی باشگاه ها از راه های معمول فوتبال دنیا.
در تحلیل درست این موارد باید بر مشکل مدیریت جامعه و هواداران از سوی باشگاه ها تمرکز کرد ولی متأسفانه، اغلب مشاهده می شود که تحلیل ها متوجه دلایل سطحی هستند. امروز، معضل فوتبال معلق بین سنت و مدرنیته ما، این است که هدف و مقصد باشگاه ها و جامعه مشترک نیستند.
موفقیت در فوتبال، هم به عنوان یک تجربه انسانی و هم یک فعالیت تجاری، وابسته است به داشتن پایگاه مستحکم، پر اشتیاق و وفادار هواداران. از همین روی، هسته توجه در برنامه ریزی بازاریابی باشگاه های فوتبال موفق دنیا، ایجاد فضا و فرهنگ جامعه مدار در باشگاه و بازیکنان می باشد.
لازم است مدیران بدانند و باور کنند که این رویکرد پایه تولید درآمد و سودآوری مالی باشگاه است