ظاهرا انتقادات مرحوم استاد "محمدرضا لطفی" نسبت به همراهی شجریان با جریان فتنه، به قدری برای رسانه های بیگانه گران آمده است که حتی پس از درگذشت ایشان نیز نتوانسته اند آن را به فراموشی بسپارند.
در آخرین نمونه، بی بی سی فارسی (BBCPersian) با تهیه گزارش هایی جهتدار، کوشید به بهانه فوت استاد لطفی، از ارزش های هنری آن مرحوم بکاهد و کفه ترازو را به نفع شجریان سنگین کند.
چراکه به هر ترتیب، شجریان خواننده مورد علاقه و حمایت رسانه دولتی انگلیس است و بی بی سی خود را مکلف به تقویت جایگاه او می داند!
گزارشگر بی بی سی حتی به شکل مبتدیانه ای دست و پا می زد تا ثابت کند استاد لطفی بخاطر خصومت دیرپا با آوازه خوان جریان فتنه، نسبت به همصدایی او با بلندگوهای دشمن اعتراض کرده است!
اساسا یکی از دستاویزهای رسانه های اپوزیسیون و بخشی از جامعه روشنفکری برای کوبیدن افراد انقلابی و متعهد به نظام، متهم کردن آنان به "عدم تخصص و نداشتن جایگاه هنری" است؛ اما در مورد مرحوم لطفی هرچه سعی می کنند نمی توانند چنین حرفی بزنند زیرا بزرگی و خبرگی و سهم او در بالندگی موسیقی سنتی ایران قابل کتمان نیست.
این رسانه ها و طرفدارانشان در داخل، همیشه فریاد سر می دهند که هنرمند را آزاد بگذارید و هنرمند احتیاج به سرپرستی و قانون ندارد، هنرمند فرهیخته است و باید دستش را باز گذاشت تا مشکلات جامعه را به نقد بکشد و...
این حرف ها ظاهرا حرف های خوبی است و حقیقت هم همین است، اما باید دید منظور این افراد از نقد چیست؟ آیا دایره نقد فقط شامل مبانی اسلام و انقلاب و ارزش هایی همچون حجاب و تقیدات مذهبی و سایر موارد گزینشی است که آنان در شبکه ها و فیلم هایشان به آن می پردازند؟
چرا با طرح انتقادات آقای لطفی از شجریان، دشمنان انقلاب به هم ریخته اند و بوی سوزش از استودیوهای بی بی سی و صدای امریکا و... به مشام می رسد؟
چرا وقتی علیرضا افتخاری، رئیس جمهور مملکت و منتخب قانونی مردم را در آغوش می کشد، خود و خانواده اش آماج فحاشی و حمله قرار می گیرند؟ آنهم از جانب مدعیان روشنفکری و تمدن!
می گویند فلانی چرا بر ضد فتنه فیلم ساخته است؟ فلانی چرا برای لبنان و به دفاع از حزب الله فیلم ساخته است؟ و به خود اجازه می دهند بر خلاف تمام هنجارهای مورد قبول، روی سن جشنواره او را هو کنند و مورد توهین قرار دهند.
اینها معنای آزادی است؟ آیا آزادی فقط وقتی معنا می دهد که در راستای مخالفت با نظام و دین باشد؟!
پاسخ این است که منظور مخالفان نظام در داخل و خارج از آزادی بیان و فرهیخته بودن هنرمندان، این است که این فرهیختگی باید همانی باشد که آن ها تعریف می کنند. به طور کلی از نظر آنها هنرمند باید همیشه ساز مخالف بزند و در این مسیر آزاد باشد.
به زعم آنان اصلا هنرمندی و فرهیختگی و روشنفکری با دفاع از نظام در یک جا جمع نمی شوند!
آنها هر صاحب هنری را به نفع خود و افکار خود مصادره به مطلوب می کنند. حتی اگر حرف از شاعران بزرگ ایران مثل حافظ و سعدی و مولوی و فردوسی به میان بیاید، به نوعی با تحلیل های «من درآوردی» آنان را به دور از دیانت، مخالف احکام اسلام و ضد جمهوری اسلامی و... معرفی می کنند!
پرواضح است که این ماجرا در مورد فرهیختگانی که به دیار باقی کوچیده اند و در قید حیات نیستند تا از خود دفاع کنند، جلوه پررنگتری می یابد.
اما در مورد استاد لطفی، انتقادات او از شجریان آنقدر صریح بود و در همه جا پخش شد که بی بی سی این بار نتوانست آن را مصادره به مطلوب کند.
لازم به ذکر است که عده زیادی از جامعه هنری کشور، افراد متعهد و معتقد به چارچوب های نظام هستند و آثار بسیاری در این راستا از خود به یادگار گذاشته اند؛ و دسته کوچکی که در بالا ذکرشان رفت، به دلیل قهر با بدنه مردم، دکانشان بی رونق شده است.
آنچه که قاطبه مردم این مرز و بوم با آن ارتباط برقرار می کنند، آثاری همچون کتاب «دا» و...، فیلم های «چ» ، «آژانس شیشه ای» ، «شیار143» و... ، سریال های «امام علی» ، «مختار» و... آلبوم های «چاووش» ، «نینوا» و... هستند.
ما به هدایت مخالفان نظام در آن سوی مرزها امیدی نداریم، اما امیدواریم برخی از جامعه هنری داخل کشور از خواب غفلت بیدار شده، صف خود را از اپوزیسیون جدا کنند و اصطلاحا نسبت به نظام و مردمشان "غیرت" به خرج دهند.
در آخرین نمونه، بی بی سی فارسی (BBCPersian) با تهیه گزارش هایی جهتدار، کوشید به بهانه فوت استاد لطفی، از ارزش های هنری آن مرحوم بکاهد و کفه ترازو را به نفع شجریان سنگین کند.
چراکه به هر ترتیب، شجریان خواننده مورد علاقه و حمایت رسانه دولتی انگلیس است و بی بی سی خود را مکلف به تقویت جایگاه او می داند!
گزارشگر بی بی سی حتی به شکل مبتدیانه ای دست و پا می زد تا ثابت کند استاد لطفی بخاطر خصومت دیرپا با آوازه خوان جریان فتنه، نسبت به همصدایی او با بلندگوهای دشمن اعتراض کرده است!
اساسا یکی از دستاویزهای رسانه های اپوزیسیون و بخشی از جامعه روشنفکری برای کوبیدن افراد انقلابی و متعهد به نظام، متهم کردن آنان به "عدم تخصص و نداشتن جایگاه هنری" است؛ اما در مورد مرحوم لطفی هرچه سعی می کنند نمی توانند چنین حرفی بزنند زیرا بزرگی و خبرگی و سهم او در بالندگی موسیقی سنتی ایران قابل کتمان نیست.
این رسانه ها و طرفدارانشان در داخل، همیشه فریاد سر می دهند که هنرمند را آزاد بگذارید و هنرمند احتیاج به سرپرستی و قانون ندارد، هنرمند فرهیخته است و باید دستش را باز گذاشت تا مشکلات جامعه را به نقد بکشد و...
این حرف ها ظاهرا حرف های خوبی است و حقیقت هم همین است، اما باید دید منظور این افراد از نقد چیست؟ آیا دایره نقد فقط شامل مبانی اسلام و انقلاب و ارزش هایی همچون حجاب و تقیدات مذهبی و سایر موارد گزینشی است که آنان در شبکه ها و فیلم هایشان به آن می پردازند؟
چرا با طرح انتقادات آقای لطفی از شجریان، دشمنان انقلاب به هم ریخته اند و بوی سوزش از استودیوهای بی بی سی و صدای امریکا و... به مشام می رسد؟
چرا وقتی علیرضا افتخاری، رئیس جمهور مملکت و منتخب قانونی مردم را در آغوش می کشد، خود و خانواده اش آماج فحاشی و حمله قرار می گیرند؟ آنهم از جانب مدعیان روشنفکری و تمدن!
می گویند فلانی چرا بر ضد فتنه فیلم ساخته است؟ فلانی چرا برای لبنان و به دفاع از حزب الله فیلم ساخته است؟ و به خود اجازه می دهند بر خلاف تمام هنجارهای مورد قبول، روی سن جشنواره او را هو کنند و مورد توهین قرار دهند.
اینها معنای آزادی است؟ آیا آزادی فقط وقتی معنا می دهد که در راستای مخالفت با نظام و دین باشد؟!
پاسخ این است که منظور مخالفان نظام در داخل و خارج از آزادی بیان و فرهیخته بودن هنرمندان، این است که این فرهیختگی باید همانی باشد که آن ها تعریف می کنند. به طور کلی از نظر آنها هنرمند باید همیشه ساز مخالف بزند و در این مسیر آزاد باشد.
به زعم آنان اصلا هنرمندی و فرهیختگی و روشنفکری با دفاع از نظام در یک جا جمع نمی شوند!
آنها هر صاحب هنری را به نفع خود و افکار خود مصادره به مطلوب می کنند. حتی اگر حرف از شاعران بزرگ ایران مثل حافظ و سعدی و مولوی و فردوسی به میان بیاید، به نوعی با تحلیل های «من درآوردی» آنان را به دور از دیانت، مخالف احکام اسلام و ضد جمهوری اسلامی و... معرفی می کنند!
پرواضح است که این ماجرا در مورد فرهیختگانی که به دیار باقی کوچیده اند و در قید حیات نیستند تا از خود دفاع کنند، جلوه پررنگتری می یابد.
اما در مورد استاد لطفی، انتقادات او از شجریان آنقدر صریح بود و در همه جا پخش شد که بی بی سی این بار نتوانست آن را مصادره به مطلوب کند.
لازم به ذکر است که عده زیادی از جامعه هنری کشور، افراد متعهد و معتقد به چارچوب های نظام هستند و آثار بسیاری در این راستا از خود به یادگار گذاشته اند؛ و دسته کوچکی که در بالا ذکرشان رفت، به دلیل قهر با بدنه مردم، دکانشان بی رونق شده است.
آنچه که قاطبه مردم این مرز و بوم با آن ارتباط برقرار می کنند، آثاری همچون کتاب «دا» و...، فیلم های «چ» ، «آژانس شیشه ای» ، «شیار143» و... ، سریال های «امام علی» ، «مختار» و... آلبوم های «چاووش» ، «نینوا» و... هستند.
ما به هدایت مخالفان نظام در آن سوی مرزها امیدی نداریم، اما امیدواریم برخی از جامعه هنری داخل کشور از خواب غفلت بیدار شده، صف خود را از اپوزیسیون جدا کنند و اصطلاحا نسبت به نظام و مردمشان "غیرت" به خرج دهند.
گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
www.seemorgh.com/culture
منبع: jamnews.com
بازیگر هنگام اجرای صحنه مرگ، درگذشت!!!
اندی وارهول، نقاشی که از نقاشی متنفر بود+ تصاویر
آنونس «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» رونمایی شد+ فیلم
بازیگر هنگام اجرای صحنه مرگ، درگذشت!!!
چرا برای کاریکاتور یک نماینده باید شلاق خورد؟!!!