کارشناس باستان شناسی گروه کاوش پایگاه پارسه پاسارگاد گفت: با انجام عملیات باستان شناسی در محوطه شهر پارسه واقع در مرودشت در استان فارس، ساختار گور مانندی بدست آمد که سند شهر پارسه به شمار می‌رود.
"افشین یزدانی" افزود: این ساختار گور مانند، مستطیل شکل و در ابعاد ۲ و نیم در یک متر با دیوار و سقف آجری قیراندود است و می‌توان آن را به عنوان کشف اولین گور، فرد ساکن شهر پارسه نامید.
وی گفت: این جسد به شکل جنینی دفن شده و صورت آن به سمت غروب آفتاب و در راستای شمال و جنوب قرار گرفته است که نشان از فوت وی در هنگام غروب آفتاب است.
در ایران باستان و به خصوص در دوره هخامنشیان صورت افرادی که در نیمه اول روز فوت می‌کردند، به سمت طلوع آفتاب و افرادی که در نیمه دوم روز فوت می‌کردند به سمت غروب قرار می‌گرفته است.
یزدانی با بیان این که یک چراغ پیه سوز در زیر سر این جسد و در مقابل صورت آن یک تنگ کوچک آب قرار گرفته است، اظهار داشت: چراغ و تنگ نشان از توجه و احترام مردم ایران باستان به دو عنصر روشنایی و آب است که در فرهنگ ایرانیان همواره مورد تقدس بوده است.
وی با اشاره به این که کشف این گور به جهت مسایل اعتقادی بسیار حائز اهمیت است، گفت: مشابه این چراغ در ساختمان های پاسارگاد کشف شده که مربوط به دوره هخامنشیان است.
یزدانی اظهار داشت: این گور نیز مربوط به ساکن شهر پارسه در دوره هخامنشیان و احتمالا مربوط به یک سرباز و یا کارگر است که در ارتباط معیشتی نزدیک با منطقه تخت جمشید بوده است.
وی افزود: این گور سند شهر پارسه است که مورخین آن را ثروتمندترین شهر زیر نورآفتاب معرفی می‌کنند و برای مدت های زیادی در آن سکونت و زندگی جریان داشته است.
در دوره هخامنشیان چند شهر، مرکز اداری و سیاسی کشور بود. شهرهای بابل و شوش بیشتر در فصل زمستان و شهر همدان در فصل تابستان مورد استفاده قرار می‌گرفت.
دو شهر پاسارگاد و پارسه از مراکز بسیار مهم اداری و حکومتی بودند که از جنبه آیینی، مذهبی و تشریفاتی نیز اهمیتی خاص داشتند، چنان که آرامگاه برخی از پادشاهان هخامنشی در این دو شهر ساخته شده است.
از قوم پارس که هخامنشیان رهبری آن را بر عهده داشته و ایالت پارس، در سنگ نبشته خشایارشاه بر درگاه ورودی تخت موسوم به "دروازه ملل" و نیز در بعضی لوحه‌های عیلامی با عنوان "پارسه" نام برده شده است.
بخش حاکم نشین و ارگ شهر پارسه دارای کارکرد سیاسی مذهبی ویژه‌ای بوده و به دلیل اهمیت کارکرد در معماری این بخش، از سنگ‌های ماندگار استفاده شده است.
این در حالی است که بیشتر سازه‌های شهر پارسه را خشت‌های بزرگ و آجر تشکیل می‌دهند که با گذشت زمان از هم پاشیده شده‌است.
پارسه در میان اقشار جامعه و به ویژه حکومت پارسه‌ها در حدود دو هزاره نقش مهمی ایفا کرده و در دوره پیش از هخامنشیان نیز از جمله شهرهای مهم بوده است.
بر اساس شواهد موجود آثار عیلامی نیز در این شهر قرار دارد که نشان از ادامه حیات اجتماعی پس از سقوط دولت هخامنشی در آن است.
تخت جمشید (پارسه) واقع در استان فارس در جنوب ایران با شماره ۲۰ در شهریور ماه سال ۱۳۱۰ شمسی در فهرست آثار ملی و در سال ۱۳۵۸ در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفته است.
گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
www.seemorgh.com/culture
منبع: aftab.ir