یکی از دردسرهای پدر و مادرها در هنگام دارو دادن به کودکان دارو دادن به آنهاست. دارو نخوردن یا بد دارو خوردن به هر دلیلی که اتفاق بیفتد میتواند آثار بسیار بدی را به دنبال داشتهباشد که یکی از آنها متنفر شدن همیشگی کودک از دارو است.
تحقیقات یک شرکت داروسازی آمریکایی نشان دادهاست که کودکان به غیر از چهار طعم اصلی(تلخی و شیرینی، شوری و تندی) میتوانند 16 طعم دیگر را هم از طریق حس چشایی و بویایی خود درک کنند. طعم شکلات، لیمو، علف تازه و توت فرنگی مثالهایی از این طعم ها هستند. شرکتهای داروسازی برای دوست داشتنیتر کردن داروها با استفاده از این طعمها داروها را مطابق با ذایقه کودکان روانه بازار میکنند. طعمهای هلو، توت فرنگی و پرتقال رایجترین این طعمها هستند. به غیر از داروهای طعم دار، این شرکتها تکنولوِیهای جدیدتری را هم برای دلپذیرتر کردن داروها در نظر گرفتهاند. تولید طعمدهندههایی که میتوان هر نوع دارویی را به آنها اضافه کرد، داروهایی که با اضافه کردنشان به آبمیوهها اثر خود را از دست نمیدهند، داروهای طولانی اثر که دفعات مصرف را برای کودک کمتر میکند، داروهایی با شکل و مزه آدامس، قرصهای جویدنی طعمدار، داروهایی به شکل نوارهایی ظریف که روی زبان آب میشوند و همان جا جذب میشوند (داروی دیفن هیدرامین با این شکل در بازار موجود است)، همه از انواع روشهایی هستند که شرکتهای داروسازی در تولید دارو برای کودکان به کار میبرند. متاسفانه بیشتر این داروها از سوی شرکتهای خارجی تولید میشوند و در بازار ایران شناخته شده نیستند و یا به راحتی در دسترس قرار ندارند اما شرکتهای ایرانی هم برای مصرفکنندگان خردسال خود تدبیرهایی اندیشیدهاند. اگر چه بیشتر این تدبیرها در طعم دارو و یا بستهبندی آن است. قرص جوشان با طعم توت فرنگی، شربتهای سرماخوردگی با طعم میوهای و قطره استامینوفن شیرین برای نوزادان چند نمونه از این داروها هستند.
منبع: هفتهنامه سلامت
اختصاصی سیمرغ www.seemorgh.com/health