سراغشان را گرفتیم تا هوای بهشت اردیبهشت کتاب را این بار با دو رفیق و همکار همیشگی ورق بزنیم. هوا، هوای کتاب بود و بس! حالا بماند که بوی توت سفید هم گاهی قاطی هوا می شد و حرف های عموپورنگ با طعم شیرین‌کاری‌های امیرمحمد بیشتر مخلوط می‌شد...
داریوش فرضیایی در این رودررویی یک راست بردمان به 8-27 سال پیش و گفت: از کودکی کتاب را دوست داشتم البته نه اینکه هر روز بخوانم ولی خب رابطه ام خوب بود. آن روزها خیلی دلم می خواست نویسنده شوم. حتی انشاهایی که می نوشتم هم تا حدودی بوی بزرگسالی می داد اما خاطره جالبی که هرگز فراموشش نمی کنم این است که 8-7 ساله بودم و تازه به محله جدیدی که چند خانه بیشتر نداشت اسباب کشی کرده بودیم. من با کمک چند دوستی که تازه پیدا کرده بودم در یک خانه مخروبه، کتابخانه ای برای خودمان راه انداختیم به این صورت که ابتدا یک جعبه خالی و بزرگ میوه را قفسه بندی کردیم و همه کتاب داستان های کم برگمان را که روی هم 12 جلد بود، درونش جا دادیم. 2 تا پارچه هم زده بودیم و اسم هر کس کتاب می گرفت را می نوشتیم و 2 روز مهلت می دادیم تا آن را بخواند و پس بیاورد. الان هم با یادآوری این خاطرات، دلتنگ آن روزها می شوم.
عموپورنگ در ادامه گفتگو با خبرآنلاین، گفت: گفتم دلتنگی، یاد یک خاطره دیگر افتادم. کلاس اول یا دوم راهنمایی بودم که برای گذراندن تعطیلات تابستان نزد برادربزرگم به بندرعباس رفتم. یکی از آن روزها کتابی120 صفحه ای از نویسنده ای فرانسوی را از کتابخانه داداشم برداشتم و خواندم. داستان این کتاب راجع به دختری بود که بنا به دلایلی از پدر و مادرش دور شده و شرایط بغرنج و سختی را در خانه یکی از فامیل هایش می گذارند. پس از مطالعه این کتاب خیلی گریه کردم و بعد از پایان تعطیلات که به تهران آمدم معلمم که خیلی دوستم داشت پرسید دلت می خواهد چه هدیه ای برایت بخرم؟ من هم اسم آن کتاب را گفتم. وقتی کتاب را برایم خرید گفت این به سن و سال تو نمی خورد چه جوری آن را خوانده ای؟ خندیدم و گفتم دوست داشتم. نمی دانم آن کتاب الان کجاست و متاسفانه هر چه فکر می کنم، نامش را هم به یاد نمی آورم اما به شدت دلتنگ دوباره خواندنش هستم.
وی اضافه کرد: یکی از خاطرات ناب و نادر دیگرم در حوزه کتاب هم مربوط می شود به 13-12 سالگی که یک نقاشی برای برنامه کودک آن زمان که خانم الهه رضایی مجری اش بودند ارسال کردم و بعد از مدتی کتاب «نماز، کلید بهشت است» نوشته شهید دکتر بهشتی را به عنوان هدیه از گروه کودک تلویزیون دریافت کردم. هنوز که هنوز است شور و هیجان آن روز را از یاد نبرده ام.
این مجری محبوب در ادامه با اشاره به پایین بودن سرانه مطالعه در کشور، میزان گرایش جامعه به کتاب را بسیار کم و نگران کننده ارزیابی کرد و اظهار داشت: ما آن روزها با شور و شوق، کتاب ها را می دیدیم، دست به دست می کردیم و می فهمیدیم اما الان اینترنت فاصله ها را زیاد کرده است و بچه ها اگر خیلی همت کنند در قاب مانیتور رایانه شان، کتاب ها را می بینند و می خوانند. متاسفانه شیوه کتابخوانی سنتی به شدت کم رنگ شده و این پیشرفت های سریع، زودهنگام و بی برنامه، بچه ها را قربانی کرده و بچگی ها را از ما گرفته است.
وی گفت: یک از نکات جالب توجه در سفرهای خارجی برای من، مشاهده مردمی است که از هر وقت و فرصتی برای مطالعه استفاده می کنند حتی هنگام نوشیدن قهوه یا در سفر با کشتی تفریحی نیز از کتاب جدا نمی شوند زیرا شالوده فکری فرهنگی آن ها از کودکی بر همین اساس استوار شده است اما تمام توجه ما در حوزه کتاب به بزرگسالان معطوف شده حال آن که پایه های کتابخوانی بزرگسالان در کودکی شکل می گیرد. کودکی، فونداسیون بزرگسالی است و همان طور که فونداسیون یک ساختمان باید قوی باشد همه باید بسیج شویم و فرهنگ کتابخوانی را برای بچه ها نهادینه کنیم.
فرضیایی، رسالت صدا و سیما را نیز در این زمینه مهم دانست و افزود: یک دست صدا ندارد و به نظر من مدیران رسانه باید برنامه های پرمخاطب را در این راستا جهت دهی نمایند و با تدبیر و مدیریت قوی از فرصت همراهی بچه ها و تلویزیون، نهایت بهره را ببرند.
عموپورنگ در بخش دیگری از سخنانش به نقد نمایشگاه بین المللی کتاب پرداخت و گفت: متاسفانه حضور در نمایشگاه برایم سخت است زیرا باید پاسخ گوی محبت های مخاطبان و طرفدارانم باشم و با توجه به این که انتخاب کتاب به تمرکز و دقت نیاز دارد؛ در آن وضعیت، تنها برای دیگران زحمت و دردسر درست می کنم و چیزی عاید خودم نمی شود. البته سال های قبل که می آمدم چیزی که زیاد در نمایشگاه دیده می شد انواع و اقسام فست فودها و سیب زمینی سرخ کرده بود! معلوم نبود سیزده بدر است یا نمایشگاه کتاب؟! ظاهرا برای برخی نقطه های حرف «ت» جا به جا شده و برای خوردن کباب به نمایشگاه می آیند تا خریدن کتاب!
داریوش فرضایی 37 ساله که دانش آموخته گرافیک است در ادامه از کتاب کودکانه «تمام شیطنت های من» به عنوان آخرین کتابی که خوانده یاد می کند و می گوید: این کتاب را که همین چند روز پیش یکی از بچه ها برایم فرستاده، خانم نگار حقانی گردآوری و تصویرگری کرده و به بیان شیطنت های بچه ها پرداخته است. برخی از حرف ها و دسته گل هایی که بچه ها به آب داده بودند و در این کتاب آمده خیلی برایم خنده دار بود مثلا بچه ای به نام اردلان نوشته من در فصل تابستان اردکم را در آب سرد انداختم و روز بعد مُرد! یا پسری به نام فرهاد گفته یکی از کارهای بد من در کودکی این بود که به دوست عینکی ام می گفتم چهارچشم!
هم چنین وی با تاکید بر این که کتاب بد وجود ندارد، مطالعه کتاب «بادبادک باز» نوشته خالد حسینی را به همه اهالی کتاب توصیه کرد و با ارزشمند دانستن کتاب «دا» خاطر نشان کرد: کتاب بسیار خوب و پرفروش «دا» را از آقای احمدزاده نویسنده «اتوبوس شب» در سفر به خرمشهر هدیه گرفتم و موفق به مطالعه بخش هایی از آن گردیدم. خاطرات منتشر شده در این کتاب، بسیار تکان دهنده است.
مجری هنرمند برنامه های کودک تلویزیون افزود: مطالعه آثار داخلی آدم را واکسینه می کند بنابراین معتقدم ابتدا باید با فرهنگ غنی خودمان آشنا شویم و سپس به سراغ کتاب های خارجی برویم. به عنوان نمونه چه قدر خوب است که بچه ها به جای این که دنبال رمان ها و داستان های خارجی باشند ابتدا آثار خیلی خوب نویسنده هایی چون هوشنگ مرادی کرمانی، مصطفی رحماندوست، شکوه قاسم نیا و... را بخوانند.
او در عین حال تصریح کرد: نمی خواهم شعار بدهم اما واقعیت این است که بهترین و کامل ترین کتاب عالم، «قرآن کریم» می باشد که در دسترس همه قرار دارد و ای کاش بتوانیم همواره از این گنج گران بهای پیامبر بزرگ اسلام «ص» بهره بریم و به دستورات آن عمل نماییم.
عموپورنگ بچه ها و بزگترها که دستی هم بر قلم دارد در خاتمه از تصمیم جدیدش برای نگارش و چاپ خاطراتش در قالب کتاب، خبر داد و به خبرنگار خبرآنلاین گفت: همین قدر بدانید که تصمیم دارم همه اتفاقات زندگی و خاطرات ریز و درشت روزمره ام را جمع آوری و به چاپ برسانم زیرا فکر می کنم تنها چیزی که می تواند از من باقی بماند، همین دست نوشته هاست که به نوعی تا سال ها بعد مرا برای بچه ها به زبان خواهد آورد البته در حال حاضر از طریق سایتم سعی می کنم به گونه ای ردپای افکارم را برای بچه ها به یادگار بگذارم.
گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
www.seemorgh.com/culture
منبع: khabaronline.ir